Canan!
Ne zaman o senin bildiðin zaman,
Nerede insan olan eskilerdeki.
Eskiden,ekmeðin bölene,haset düþünmezdi,kalpler.
Saygýyla,sevgiyle bakýþýrdý gözler.
Kalplere yazýlýrdý isimler,
Yüreklere kazýlýrdý gizlice.
Sahsiyetler asil ve de yürekli,
Hasetlik edilmezdi, ekmek verene,
Ama þimdi,sevgiler, çýkara göre,
Gül açan gönülleri,soldururlar,
seher vakitlerinde.
Sahte sevdalardan,
gayrý meþru acýlar, doðuyor kundaklara,
Cefakar geçmiþimden.
Canan!
Aklým firarda,
gözbebeklerimde müebbet hüzün,
Dilimde ay kesiði bir yara,
Düþüm kýrýk dökük,
Umudumun boynu bükük,
Bir öksüzün omuzlarýnda sukut.
Yüreðim sana emanet sýký tut.
Tut ki; nankörlerin eline düþmesin.
Bir namert hançeri gelip deþmesin.
Canan!
Beni herkes gülmeye asi sanýr,
Oysa dert, beni nerde görse tanýr,
Hasret tanýr, Merhamet tanýr, Yalnýzlýk tanýr,
Yüzüm yüzümden utanýr.
Yorgunum Canan;
Ne katýksýz bir aþ, isterim senden,
Ne bir tas su,
Ne taþ yastýkta bir gece uykusu.
Var gücünle asýl sükunetime,
Çýðlýðým kopsun,
Uzat ellerini kalbime dokun,
Uyandýr uykusundan,
Tut yüreðimden canan tut,
Tut beni, sür güne götür...
4.7.2016 Erol Köktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.