Karanlýk bir geceden...
~
Kapýlarý sonuna kadar kapandý þehrin.
U y u m a Ey içimde ki ölü
Sana duyulmamýþ þeyler anlatacak dilim!
Bir kaç adým öncesindeydi
Bastýðým her yer kanla dolu, atýlacak ayak yoktu.
Ýçimde duyduðum kokunun
Ve çýðlýklarý yaþamaktan bihaber olan
Gözlerimi her aralayýþýmda aklýma getirmediklerim
Boynumdan arta kalan her ne varsa
Susmak istemiyorum.
Biliyorum sustukça kapanmayan yaralar birikiyor ceplerimde.
Gökyüzünün köþesinde giyotinle bekliyor martýlar
Yaðmurlar yaðmýyor ulu orta
Saðanak halinde
Ve Cinler düþmüyor yakamdan.
Adýný anmakla beraber karýþmýyorum gündüzlere
Karanlýklarda yýðýlan cüssemi kaldýrmýyor kimse
Ellerini uzat bana
Söz olanlardan kimselere bahsetmeyeceðim.
Aynalar vardý yansýmalarýmda
Ve bir kaç mum ýþýðý
Hangi cinnetin ortasýnda yolduðumu saçlarýmý
Bakmadan gözlerine kaçýrýþlarýma tanýk ol
Sonra unutacaksýn
Ama geçmeyecek hiç bir þey…
Uyuma Ey içimde gezinen mezar bekçisi
Karartý gördüðünde
Evin
Cam köþelerinde
Aklýna getirme beni
Ve adýmý anma ulu orta.
Gözlerimin boþluklarýndan düþüyor karanlýk.
Tarifsiz yollarýn ardýndan gelme bana
Bilmezsin hangi yanýmla aksak kalýrým sana.
Ve sen kendini hiç bilmeyen halim
Yaþlanmadan ölmeyeceðini mi zannediyorsun
Unutmak bilirsin baki akla
Ve onlar hatýrlayacakken beni
Ben kapatacaðým aklýmýn ýþýklarýný
Severim geceleri
Ki o gecelerde perde kenarýndan gökyüzünü seyretmeyi.
Mezarlarý saklarken yastýk altýmda
Uyuma Ey içimde ki karanlýk
Sana ölüler içinden cesetler getirdim.
H a d i
Destur çekmen dokunma,
Onlara…
Zên. //
OnSekizHaziran2016