Yýllar sonra Ankara’ya sensiz yolculuk yaptým. Otogarda kimse karþýlamadý beni, kavuþanlar da ayrýlanlar da aðlýyordu; ben suskun, sessiz, yalnýz ve çaresizdim...
Hüzünlü bir çocuðun gözleriydi bakýþlarým; herþeyini yitirmiþ bir müflisin ilk günü gibi....
kaç kez valizimi orda burda unuttum.þaþkýndý ellerim, gözlerim...
Gündönümünde gelemedim bu kez. Bir Hýdrellez’i daha sensiz yaþamak varmýþ hem de Ankara’da... Ah..ah anakara sensiz boþ, sevimsiz ve anlamsýz...
nerden baþlasam nasýl anlatsam Ankara’yý...
belki okursun diye yazarken aðlamayacaðým. Nasýlsa görmeyeceksin ýslanan kaðýtlarý; teknoloji mektuplarý vuralý yýllar oldu...
Bu kente gelmemek için çok direndim. Bodrum Otogarý’na defalarca gidip geldim. Otobüse binmek öyle zor geldi ki..
Bilirsin yolculuklarý çok severim ben… þiire ve yolculuklara aþýktým ben… ama bu kez içimden gelmedi yola çýkmak, çünkü yolun sonunda kollarým ve gözlerim boþluða bakacaktý. Mesleki bir toplantý içindi ve gitmek zorundaydým... Yoksa sensiz Ankara’yý yaþamak cehennemden farksýzdý olacaktý, biliyordum. Üç yýl gibi gelen üç gün...
Aþti’den baþlayarak tüm Ankara mavzer olmuþ kurþun sýkýyordu anýlarýmýza… her yerde hüzün vardý her yer cenaze...
önce otogarda yalnýzlaþtým sonra metroda. Her yer hýncahýnç insan; kimse sen deðil.! Kýzýlay’da el ele dolaþtýðýmýz sokaklarda baþka sevgililer vardý. Kýskandým, yalnýzlaþtým, azaldým, kaçacak yer aradým, ama insan kendinden kaçamýyor ki....
Burasý Kýzýlay; burada gökkuþaðýdýr þiir. Burda sokaklar tanýdýk. Yüksel Caddesi’nde bildik kalabalýklar...
Dev-liseliler üç fidaný anmaya hazýrlanýyordu. Polis arbedeye alýþýk, kaçanlar, kovalayanlar... Mal bulmuþ maðribi gibi sevinen muhabirler... burasý Türkiye’m...
Dost Kitabevi’nde hiç yalnýz kalmýyor kitaplar. Sayfalar çok mutlu. Sanki sen gelecekmiþsin gibi yine saatlerce dolandým Dost’ta. Kitap baktýðýmý sanmýþ insanlar...
seni okuyor, seni bekliyordum; gelmeyeceðini bile bile...
her kitabýn kapaðýnda sen vardýn… Ne bilsin insanlar! onlar seni yaþamadý ki kadýným, þiirim, gülüþünden þiirler yarattýðým melek, huzurumun en bahar yaný...
Belki de imkansýz ve zor olmasýydý aþký bu kadar deðerli ve ulaþýlmaz kýlan…
Her ne kadar billboard’lar ’imposssible is nothing’ dese de imkansýzdýr bazen aþk... Yenildim duvarlara, zamana....
Meclisin Dikmen kapýsý taþralý ziyaretçilerle dolu; bir dokun, bin ah iþit!
Genelkurmay, Emekli sandýðý, Bayýndýrlýk Bakanlýðý ve diðerleri; resmiyet koksa da bu beton gri bloklarý seviyorum, zira sen kokuyor her yer.... her þey...
Güvenpark’ta hiç oturmadýk seninle ama çok geçtik oradan. Bu nedenle oradan geçerken heyecanlandým yine...
Meþrutiyet’te þipþirin bir kafede ,çay ve simit keyfi yaptýk eki bir dostla. Sen de bizimleydin, seni andýk iki cümleyle. Sonra sustum, sustuk…
Bilirsin konuþacak çok þey olduðu zaman susarým…
Kocatepe’de bize dua edecektim ki, resmi cenazeler ve sloaganlardan içeri giremedim. Beðendik’ten alýþveriþ yapamadým; hediye alacak kimsem kalmadý ki...
Tesadüfen ortak dostumuz Süleyman’la karþýlaþtým. Sakarya’daki türkü barlarda þiir dinledik, türkülerle avuttuk düne ait ne varsa...ama seni konuþmadýk. Zira deniz bitti...sahilde kýþ sesszliði, palamarlar teknelere kulaklarýný týkamýþ, dün sessiz ve ahrazdý...
Karadeniz Pide, yine üniversitelilerle doluydu. Onlar için varsa yoksa ideolji, ders ve biraz da aþk. Ama çoðu karamsar ve öfkeli. Bir bilseler hayatlarýnýn en güzel çaðlarýný yaþadýklarýný… Ah farkýndalýk ah…
Su Kafe’de oturup Yüksel caddesi’nden, Meþrutiyet’ten akan kalabalýklarý izledim. Akþam üstü canlýlýðýný bilirsin, hala ayný. Yine yalnýzdým, sanki benden baþka herkes mutluydu. Ellerimi çeneme dayadým, sustum, izledim, daldým...iki kere yalnýzlýk bu olmalýydý... Sen yine yoktun, oysa bu kafede ne kadar gülmüþtük seninle...Yýllar ne çabuk geçmiþ…
daha fazla katlanamadým kalabalýklara ve Kýzýlay’a.
Baþkent Öðretmenevi’ne erkenden döndüm.Yemekten sonra odama çekildim uyuyabilene aþkolsun...
Beynimi düþünce kasýrgasýndan kurtarmak için, balkona çýktým. 10.kattan uyumaya hazýralanan Ankara’yý izledim yanýmda sen varmýþ gibi… Karþýmda Anýtkabir ve Gazi Hastanesi. Hani seni acil serviste beklediðim gece ve telaþýmýz geldi aklýma, bir de yanlýþ metroya binip indiðim gece...
sabah kahvaltýdan sonra bahçeye indim herþey yerli yerindeydi. Aðladýðýn masaya bakamadým, tost ve çay istedi caným, sensiz yapamadým. Oradan uzaklaþmak istedim, canýmý acýtýyordu her masa, her aðaç, her gölge...
Maltepe’de elimde dürümle Kýzýlay’a yürümek istedim yapamadým. Tunalý Hilmi’de dondurma sensiz yavan ve tatsýzdý, hani her köþeden abin çýkacak korkumuz vardý ya onu bile özledim :)
’NE KADAR YAÞARSAN YAÞA, SEVDÝÐÝN KADARDIR ÖMRÜN.GÜLEBÝLDÝÐÝN KADAR MUTLUSUN’ (Can Yücel) diyen þaire hak verdim.
sevgisiz ve SEN’siz her anýmý yaþamdan saymadým ve senden sonra doyasýya gülemedim .Hele Ankara’yý sensiz yaþamak bir bilsen ömrümden kaç bahar çaldý... Sokaklarda el ele gülenleri gördükçe; küçüldüm, azaldým, anlamsýz zamanlara kahrettim...
Hatýrlar mýsýn kursun son günüydü, sertifika alacaktýn, ilk görüþmemiz hayatýnýn önemli bir yol ayrýmýydý, tören bitinceye kadar hiç oturamadým, dolandým durdum bahçede, heyecaným Ankara’ya sýðmadý.YILLAR NE ÇABUK GEÇMÝÞ.! oysa her þey býraktýðýmýz gibi her þey taptaze.
Hani Bahçelievler’de dürüm yerken dayýnýn telefonuyla irkilmiþ korkmuþtun ya ordayým þimdi. Öyle masum, öyle insan ve öyle kadýndýn ki... senden sonra þiir yazmak zor zor... Bin kere zor…
Önce sevgili meslektaþýmdýn, sonra sevgilim oldun. Yazgýmýz ve yangýnýmýz ortaktý. Belleðimizdeki tüm yaralar ortaktý. Gurbetlerimiz, törelerimiz, çilelerimiz ortaktý…
Ayrýldýðýmýz tek yer sýký bir solcu oluþundu. Solcu deðildim ama sol yaným senindi, insana bakýþýmýz yeterdi. “Aslolan kentler deðil, yüreklerdir demiþtik.” Aslolan ÝNSAN…
sabaha kadar yazabilirim, herþey belleðimde kayýtlý, ama hatýrladýkça daðýlýyorum, gözlerim, mantýðýmý dinlemiyor. yazamýyorum artýk. belki baþka sefere daha çok anlatýrým bizi. Okuyacaðýný bilsem hep yazarým, ama kim bilir nerdesin þimdi?
Ankara’ya benden sonra gittin mi, sen de kalabalýklar içinde yalnýz kaldýn mý, kaldýrýmlarda izi kaldý mý gözyaþlarýnýn...
Alperen OZAN
5-6-7 Mayýs 2010 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.