güneþin çatlak nefesi düþer gözlerimin içine karanlýðýn etrafý sarýlýr gökkuþaðýnýn gölgesi daðýlýr bulutlarýn üzerine
yarým bakýþlar arasýnda sýyrýlýp süzülür an çatýsý akmadan yamalanýr þehrin göbeði sokaklarý t/aþýnýr duvarlarý acemi bir fýrçanýn d/ayak izlerine teslim olur sonunda
ya sonra sanki hiç düþmemiþ gibi yeniden doðrulurum hayata umûda hiç susmamýþ gibi konuþup hiç küsmemiþ gibi el atarým geleceðin kollarýna
þevkât pamuktan bir yastýk ve baþýmýn omuzuydu dudaklarýmda yarým asýrlýk nem kokusu
biliyor musun ? hep bir hikâyenin mürekkebi olmak yeter derdim düne kadar kaleminin sivri uçuna bata bata öðrendim
þimdi ; içinde gökyüzünü gördüðüm o gözlerin misâfiriyim
13/06/2016 eMÝNeYZAMAN 10;10
Sosyal Medyada Paylaşın:
eMİNeYZAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.