Þehirler tuzak, þehirler uzakken bana, Ýnsanlar kurnaz, insanlar hain gelirken bana ... Geliþigüzelim eþlik etti; içerime, derinlere, derinden de derin cigerlere... Hasbelkader tanýþtýk kendisiyle. Ýyi de dost olduk açýkçasý... Ne bir menfaat çýkarmasý, ne de bir yüze gelmeydi onun mizacý.. Kurudan kuruya bir dert ortaðý, vesselam... Lakin; yakýþtýramadýlar bir türlü bizi , birbirimize.. Anlamlamlandýramadým... Neydi çirkin olan? o mu , yoksa ben mi?... Alt tarafý bulanýk görünüyorduk beraberken.. Dumaný üstünde tüten çay kadar olamadýk mý yani?... Yaraþamadýk mý?... Ýki kere ikinin beþ olduðu vakitlerin gelmesi mi lazým illa? her yanlýþ kendi içinde mutlak bir doðru degilmiydi ki... Söylemler gereksiz, söylemler hurda... Zevallar razý, zevaller memnun bende.. ’Selam olsun dumanýna’... Ben biliyorum ya kafi; en çok kendisi yakýþtý, gencecik kederlerime..!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sahra Zeyn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.