arsýz bir bakýþ için secdesini peþkeþ çekmiþ adam,kapýnýn eþiðini tekmeleyerek daldý sokaða, güneþe tükürdü önce, sonra sokaktaki yüksek topuklu yalanlara...
kuyularýma çarpma arefesinde ve hep bir yusuf mesafesinde
durma dedim... gözlerimde ve uçurumlarýmda mesafeler batar kanatlarýmýza yoksa duvarlarýmý da yýkarken alýn yazgýlarým enkazlarýmda, durma... ve alýþacaðýmý da bilmeden. giderken, durma!
artýkelikolubaðlýmevsimimin titreyen ellere bir kibrit çöpü sýcaðý yok heybesinde, heybetinden amber kokularý gelmiyor meselâ, hep bir ayaza tutulma korkusu, hep bir cemre enkazýnýn altýnda kalan þehir tedirginliði, geniþ meydanlarýnda þairleri asýlan bir efsane hortlaðý aklýmýn odalarýnda,
ýþýðýný unuttu bu oda! soluyacaðým bulutlara asarken omuzlarýmý son nefesime kadar gümüþ yaðmurlarý bile çürümüþ ellerimle sayacaðým
-býrakmalýydým gözlerini -seni hiç görmedim ki…
gözlerimegirensancýlararaðmen yanlýþ rüyalara vurulmuþ kirpiklerin atasözleriyiz biz, çatlamýþ damarlarý olan iki kalp atýþý, yüzü kanamýþ iki hatýrayýz biz kanatlarý tutuþmuþ iki martý
Ýndinalnýma... avuçlarým acý kokarken yok olduðunu bilmeden sözlerinin bile hiç erimedi gülüþlerin, sýrtýmdaki izler kadar belirgin yüzüme dolanýr hep bu yüzden gözlerin...
kararsýz kalmadýk hiç biliyor musun? -üstümüörtderkenbirbirimize- sýðýndý/k!
kapatýyormuþuz, bildin mi? gözlerimizibile her dudak yorgunluðuna bir serseri mayýn artýk, davamýz, hiç ölmeyecekmiþ gibiydi, ama bir ölü topraðý artýk yediðimiz. zýkkým, tekerlemelerde bonibon. buyurgan sesli þarkýcýlar sokak aralarýnda dört oktavlýk asalatleriyle arz-ý endam edemeyecek, yazýk...
yanlýþ þarkýlarý ýslýklamýþýz, bu doðrulduðumuz kýble þeytanýn kuzeyi, üstümüze uyku döken bu ninniler aðýtmýþ. alçaklýkta bir yükseltiymiþ fizik lisanýnda, çukurmuþuz. bildim mi?
Sosyal Medyada Paylaşın:
karoc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.