Tahtalarý kararmýþ, sývalarý dökülmüþ Kaderini bekleyen metruk bir ev gibiyim! Her aþkýn nihayeti gönüllerdeki külmüþ Sevdanýn ocaðýnda ölgün alev gibiyim!
Doktorlara koþturdum: “Kalbin kývrak!” dediler “Sana böyle ne oldu eski toprak?” dediler “Dönüþ aslýmýzadýr, aksi yasak!” dediler Yollarda sendeleyen yaralý dev gibiyim.
Bunca yýl bulamadým dünyanýn hoþluðunu Ýçmedim ki bilemem gönül sarhoþluðunu… Düþünürken kendimce yaþamýn boþluðunu Minareden yükselen hicaz peþrev gibiyim!
Ýçimde bir fýrtýna; baþta boran, tipi, kar… Temelim sarsýlýyor, saçaklarým uðuldar! Ha düþtüm, düþeceðim… Tut elimden nazlý yâr Yýkýmcýya havale en son görev gibiyim!
11 04 2016 Salih ERDEM
Sosyal Medyada Paylaşın:
Salih Erdem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.