ben sevdanýn doðurduktan sonra fýrlatýp çöpe attýðý mazlum bir bebeðim gözlerim açýlmadý daha güne hayýrsýzlýðýn ne olduðunu kurtarldýðýmda anlayacaðým..
anne þefkatinden uzak bir karakolda sabahlýyacak yüreðim adýmý onlar koyacaklar ’’kadersiz’’ diye ve bir yurdun soðuk duvarlarý saracak baba yerine ellerimi gözyaþlarým eskiyecek yastýðýmýn eski püskü yüzünde kimse deðiþtirmeye gelmeyecek yüzsüzlüðün astarýný.
Allah’ý ilk yediðim dayakla tanýyacaðým adý düþmeyecek dilimden ondan sonra her sýkýþtýðýmda çýkmaz sokaklarda ve her eli sopalý yürekler üstüme abandýðýnda en çok onun adýna sýðýnacaðým ve en çok o zaman aðlayacaðým kimsenin duymadýðý köþelerde.
soðukta titreyen minicik bedenim kör nefislere gýda olacak ve çamur tarlasýnda yeni açan laleler hayal edeceðim kýrýlacaðýný bile bile görmeyen gözlere sitemim yok duymayan kulaklara da çið düþen yanaklarýmý silecek el yine benim.
henüz bestelenmemiþ güftesi kimsesizliðe ait bir þarký var dilimde boyun büktükçe þiir gibi dökülür maziye okuyanda okumayan da arada ki farktan bihaber öldükten sonra deðerimiz anlaþýlýr her þair gibi en çok da dalgalar kýyýya atýnca sorgulanýr çocuk varlýðýmýz ve hatýrlanýrýz.
gözleri açýk gömülür hayallerim vebali sevgi için doðan tüm insanlýðýn.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.