Bir sessizliðin tam ortasýnda Boynunda kimsesizliðin ilmeði Ölümü bekliyor ruhu Bir kurtuluþ olarak fanusundan Yoktu artýk bir beklentisi Ne hayata dair Ne de sevgiye
Boþuna harcanan koca bir ömür Yasýný tutmayý çoktan býraktýðý Anýlarýndan silemediði acýlar ile Vedalaþmaya çalýþýrken Bir kez daha anlýyordu Gidiþi olamayacaktý
Bütün çabalara boþunaydý O hep birileri için var olurken Onun uzattýðý eli tutacak Sessiz çýðlýklarýný duyacak Hiç kimsesi yoktu Onu gecenin ayazýnda Sýký sýký saran yalnýzlýktý Belki de tek dostu
Hep güçlüyü Hep sabýrlýyý Hep seveni Hep umutluyu Hep mutluyu Oynadý hayatý boyunca Kendisini tükettiðini fark etmeden
Þimdi Sendeleyerek ilerlerken Elini uzatmaktansa Çelme takanlar etrafýnda Ama o Yine de öðrenmedi Öðrenemedi Kendisi için yaþamayý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
NURCAN CANDAR UYGUR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.