Nasıl oluyor da kıskançlık işleniyor ruhumuza..Nasıl oluyor da bu duygu bizi insan olmaktan çıkarıp atıveriyor Hayvanlar alemine..

Hırs bürüyor yüreği zayıfı.. Eziyor umurunda olmadan insanlığını bir nefeste ve ardına bakmadan yenik düşüyor cehalete..
Doğruluğunu kaybediyor nasıl da İnsan.. Konuşmayı denemiyoruz... Anlamayı hiç..

Arzular istekler dilekler kararıyor kıskançlıkta..

Beyin düşünmeyi bırakıyor.. Kalp çoktan öldürülmüş.. Anlamsız gereksiz deyip kesip atıyoruz arsız dillerle..

Korktuğumuzda sarıldığımız kıskançlık
Bir gün gelir de boğar bizi..
İlmek ilmek işlerken kendi elimizle farketmeyiz darağacımızı..
Çivileri acımasızlık
Tahtaları Hırs ..
Ve biz işlediğimiz kıskançlık günahlarından ipimizle kendi sandalyemizi kendimiz çekeriz ayaklarımızın altından..
Yapayalnız/nefessiz kalındığında geçmiştir artık herşey yaşanan yaşanmıştır ve ne yazık ki kararan kalbimiz kadar boş..

Yazık diyorum ne yazık Kıskançlığına esir olmuşlara..