Leyla Zanan’nın oltasındaki zokayı gerçekten yuttular mı? Yoksa yutar gibi mi göründüler?
Kadın baktı ki ortalık taklitlerinden geçilmiyor. Popülaritesi elden gitmek üzere…Attı kendini sahalara ani bir atakla.
Ettiği basit bir cümleyle başta; devletin yargıçlarını dağdan inenlerin ayağına götüren Başbakan olmak üzere herkesin gözünü yaşarttı. Olmadık düşlere sürükledi…
Şehit haberleri. Doğalgaza, elektriğe ve daha birçok temel ihtiyaçlara gelen zamlar. Deprem ihtimalleri. Bir anda unutuldu gitti. Nasıl ki insanlığın gerektirdiği her bir erdemin ırzına geçilip dağa kaldırılması gibi.
Oysa alan razı. Satan razı idi.
Tam bitmek üzere olan terör neden yeniden hortlatılıyordu? Giden onca canların, yanan yüreklerin, yıkılan yuvaların yanı sıra bunca yıldır akıtılan harcamaların karşılığında elli tane Türkiye oluşturulur, toplum refah ve huzur içinde yaşar giderdi.
Hani bu topraklar üstünde yaşayan herkesin bayrağı ve dili aynıydı.
Siz kalkın cezaevlerinden çıkıp gelin. Ülkenin meclisinde vekil ve söz sahibi olun. Sonra da devleti ülkeyi, bayrağı, toprağı yok sayın. Olmadık hakaretler edin. İftiralar atın. Yalanlar söyleyin. Polisini, doktorunu dövün. Terörden maddi manevi inanılmaz rantlar elde edin. Bebekleri. Çoluk çocukları ve onca masum insanları gözünüzü kırpmadan katledin. Sonra da kalkın “Bize dilimizi bile konuşturmadılar” diyin.
Bu sözlere tokat gibi cevap yine Kürt asıllı gençlerimizden gelmişti vekil Ayna’ya.
“Utan be kadın! Kürtler Kürtçeyi ana karnında öğreniyorlar.”
Benim ülke hakkındaki görüş ve düşüncelerim 13 yaşımdayken ne ise bu günde aynı.
Hiçbir partiye güvenmedim. Oyumu vermedim. Ben Dünya İnsanlık Partisinin üyesiyim.
Kürt köylerini ise bir Kürt’ ten daha iyi bilirim.
Heretil mesela…
Sen bilir misin?