kalkıp önümde diz çök demiyorum
ama biraz kıymetimi bil istiyorum. Hakkımdır inkâra gücün yetmez bilirim...
Yetim koyu veriyorsun ya düşlerimi, bazen tanıyamıyorum seni.
Hani bir çiçeği dalından koparan çocuk gibi umarsız yaptığından bihaber oluyorsun bazı
İçimden söküp alıyorsun kendini o vakitler.
Hani söylemesi kadar işitmesi de zordur: buz gibi eriyorsun avuçlarımda.
Hiç pişman olmadı sen sevdiğime lakin tek bir şeye pişmanlık büyütüyor kalbim:
keşke duyduğumda yaşadığım kırgınlığı sana yansıtabilseydim... Oysa ben seni de üzmemek adına içime attım kederimi ayaktaydım ama sevdama yaslanıyordum sen görmedin.
Hala acısını iliklerimde duyduğumu ise saklıyor olmak sadece benim günahım!
Doğrusu bu ya. Seni bile isteye üzmedim hiç!
Nelere kırıldığımı bilerek kırdın ya beni, kırgınlığım o gün geldiğinde omuzlarına çökecek diye dertleniyorum...
Görüyorsun ya hala sen. Hep sen.
Çünkü sevmek bu!
Olmamayı seçiyorsun bazen biliyorum... Bunca yol aldıktan sonra olmamak. Ben de düşünüyorum yalan değil. Bir balıkçı kasabası arayışım, tuz kokusuna hasretim nedensiz değil.

İçimden kan akıyor sevdiğim. Hücrelerim sızlıyor! Kahretsin gözlerinin içine baka baka söyleyemiyorum bunları sana!
Çok acıtıyorsun kalbimi... çokkk

sevdamı doya doya yaşayamamanın hüznü var içimde. Bir de bu gece nöbetlerine aşina kılma beni sevdiğim...



& FERSUDE &