MEKTUPSUZ KALDI HASANLAR

Bir kıymık saplanır da yüreğime
Derinden hissederim acısını
Kelepçe geçirilmiş bileğime
Dindiremem vurgunun sızısını
…
Nasıl haber verilir çok sevdiğiniz birinin ölüm haberi sevenlerine bilemem ama kara haber tez duyulur vesselam.
7 Haziran 2012 artık sadece ‘Mihriban’ın değil Milletimin öksüz kalışının tarihidir.
Ne lambadaki alevler üşür artık, ne de aşka hudutlar çizilir.
Bu günü görmüşçesine ‘Tabiplerde ilâç yoktur yarama’ dememiş miydi?
Bizlerin anlaması için bir ipucu olarak ‘Her nesnenin bir bitimi var’ diye de eklememiş miydi?
__Evet ama…

İnanması çok zor olsa da ‘Her canlı ölümü tadacaktır’ düsturuna inancımız tam.
Abdurrahim Karakoç’ta her canlı gibi Allah’ın bir kulu.
Kendisi Milletini ne kadar sevmişse milleti de O’nu o kadar sevmiş, bağrına basmıştır.
Öyle ki kendini Milletine adamıştır. Bunu ‘Dava Felsefem’ şiirinde açıkça haykırır tüm cihana:

“Ben Milletim uğruna adamışım kendimi
Bir doğrunun imanı, bin eğriyi düzeltir.
Zulüm Azrail olsa, hep Hakk’ı tutacağım
Mukaddes davalarda ölüm bile güzeldir.”

Kimdir bu kendini Milletine adayan soyadı Karakoç gibi koç yiğit?
Kendi dilinden kendisini anlatışı:

“Ebedî kudretin tek sahibinden alınan emir üzerine 1932 yılında dünyaya gelmişim. Çocukluğum şöyle-böyle geçti. Kıt imkânlara, kıtlık yıllarına rağmen hâlâ o günleri özlerim. Birçok kimseye o yılları anlatsam, ’Özlenecek neresi var? ’ diyebilirler, amma ben hep çocukluk yıllarımı sevdim.
Şiir yazmaya küçük yaşlarda başladım. Zaten bizim oralarda her genç şiir yazar.
Bu tutku başka bir meşgalenin veya işin olmayışından kaynaklanıyor gibime geliyor.
Ben de avareydim, boşluğumu şiirle doldurmaya çalıştım.
Benimle şiire başlayanlar yalnızlıktan, yardımsızlıktan dökülüp gittiler.
Bana gelince:
Sağolsunlar, iktidarların ve muhalefetin irikıyım politikacıları, ihtilal cuntacıları, ’bilimsel’ cüppeliler, entellektüel züppeler, millî soyguncular, sosyete parazitleri, sermaye sülükleri, zulüm-işkence makineleri, adalet katleden hukukçular, dalkavuklar, üçkâğıtçılar v.s. hep bana yardımcı oldular.
Şiir malzememi veren onlar, öfkemi bileyen onlar oldular.
Yardımlarını inkâr etmiyorum, fakat teşekkür de etmiyorum.
Dinsizlerin değil, din düşmanlarının, yani İslâm düşmanlarının da az yardımı olmadı.
Bir bakıma dinî duygularımın kuvvetlenmesine vesile oldular.
En uygun zamanda yaşadığıma inanıyorum.
Yardımcılarım (!) var oldukları sürece yazmaya devam edeceğim.
Allah (cc) kısmet ederse...”

Kendini böyle anlatmıştı sevenlerine.
Sadece anlatmakla da kalmamış defalarca mektup da yazmıştı.
Yazdığı mektupları Hasan’a yazmış olsa da şöyle diyordu mektuplarına başlarken:
Mektup yazdım Hasan’a,
Ha Hasan’a ha sana...

“Yardımcılarım (!) var oldukları sürece yazmaya devam edeceğim” dedikten sonra artık yorulduğunu söylemeyi de ihmal etmemişti.
“Beni dinleyin dostlar, haberiniz yok sizin
Çağlayıp aka aka ırmaklarım yoruldu...
Bedelini ödemek isterken sevginizin
Düşünüp yaza yaza parmaklarım yoruldu.”

Her nedense bizler dinlemedik O’nu.
Belki de bilerek duymazlıktan geldik “yoruldum” deyişini.
Çağlayıp akan ırmağın suyunun kesileceğinden korktuk belki de.
Oysa bizim sevgimizin bedelini kat be kat fazlasıyla da ödemişti.

Belki yeri olmayabilir, belki zamanlama hatası denebilir ama bir itirafta bulunmak istiyorum.
Bu güne gelinceye kadar ne zaman yüreğim yansa, içim kavrulsa; geçerdim Karakoç’un “çağlayıp akan ırmağının” başına, kana kana içerdim.

Her çıkış inişe gebe sonuçta
Bilirim, sabahı var her gecenin
Esrarlı hikmet yoktan varoluşta
Sorulur hesabı tek bir hecenin.

Söyler misiniz; sırf biz seviyoruz diye sevgimizin bedelini ödemek için “yaza yaza yoruldum” derken Karakoç, benim gibi ondan habersiz onun ırmağından kana kana içenler bunun bedelini nasıl öderiz?

O çok sevdiği Türk Milleti Başın Sağ olsun.
Ey! Koca yürekli Üstad; Biz seni çok sevdik inşallah Yüce Rabbimde çok sever.
Güle güle git Cennet olan mekanına…