Biliyor musun?
Tanımadığım bir adam sana dokununca, boğazımı sıkmaya geliyor sanki bir çift tüylü el, taa buradan hissediyorum, yeryüzünde oksijen azalıyor; nefes alamıyorum..
Gökyüzü çöküyor üstüme, bugüne kadar dilek dilediğim tüm yıldızlar bütün hüznüyle göğsüme dökülüyor, içim içime yıkılıyor, ezilen kalbimin feryatlarını duyuyorum, bir duysan, öyle acı ki..
Kat kat enkazın altında kurtarılma ihtimali olmasa da bağırıyor; Kurtarın beni, n’olur kurtarın beni!

Ve daha kötüsü ne biliyor musun?
Bu her gece oluyor, her gece... Bazen dayanamıyorum, sabrım damarlarımdan taşacak gibi oluyor, son anda vazgeçiyorum, intiharlar öldürmüyor, süründürüyor, borca harca batırıyor yelkensiz gemilerimi. Ölmeyi bile beceremiyorum, hastane masrafları ağır, biliyorum..
Korkuyorum, karanlıktan değil, ışıkların bir daha hiç açılmamasından.. Senden başka kimseyi sevememekten, ömrümün sonuna kadar yalnız bir adam olarak yaşamaktan, gözyaşlarımın bir gün beni boğmasından..

Diyeceğim o ki; Her şeyin başladığı günkü gibi gülümse şimdi. Gülüşün hayata tutunduğum bir ip çünkü dişlerinden. Çok acım var, çok ihtiyacım da var buna.
Biraz daha yaşamak istiyorum sadece, biraz daha..

Ahmet Kastancı