Düşünce bu ya edepsiz çocuk işte, herşey geçiyor insan aklımdan. Uykular dayanamayıp bu eziyetelere pılını-pırtısını, rüyasını-kabusunu alıp kaçıyor. Geceler şafaklara karışıyor, şafaklar günlere...

Hep ırakda, hep gurbette istediğimiz şeyler. Aniden düşücekmişiz hissine kapılıp olur olmaz sebeplere tutunuyoruz. Anlamsız biliyoruz hükmü yok gerçek olanın yanında. Boş yere darlanıp üzülüyor veya üzüyoruz. Önce istemeden yalnız kalıyor, sonra anlamsızlaşmış ve ötekileşmiş herşeye yalnızlığımızı tercih ediyoruz. Sessizliğimizden ve suskunluğumuzdan ürküyoruz. Beynimizdeki kelime yığınlarını toplamaya çalışıyoruz, ne mümkün... İçimizdeki ses en çığırkan haliyle seleniyor neler oluyor? Bir hışımla dönüyoruz arkaya. Sahiden neler oldu? geçmiş çokdan siyah beyaza dönüşmüş pasifleşmiş ozamanın umutları. Hem çok şey olmuş hemde henüz hiçbirşey olmamış gibi geliyor bize. Zaman kimseyi iplemeden tam gaz ilerlerken hayat dediğimiz kurguyu düşünüyoruz. hayat sandığımzdan daha zor...

Hayat sandığımızdan daha pahallı... Zor, pahallı ve kıymetli oluşuşundan mıdır nedir hepimize verilen bir gıdım işte. Elimizdekiler derdimizi anlatmaya bile yetmiyor. Belkide bilseydik hataların bu kadar pahallıya malolacağını ya da kendin olmanın ve mutlu olmanın bu kadar paha biçilmez; büyümeyi reddederdik. Belkide hiçbirşey başlamadan yolun başındayken çeker giderdik buralardan. Çünkü hiçkimse bunların tamamını ödeyecek kadar zengin doğmuyor. Bu yüzdende anca birine sahip olabilyor ya da hiç birine sahip olamıyoruz. Bir tek yalnızlık ucuz. hep etiketin yarısı fiyatına. Kimbilir belkide çoğumuz bu sebeple yalnız. Ruhumuzdaki metelik anca buna yetiyor. Alabildiğimizi alıp gazete kağıtlarına sarar gibi sırlarımıza sarıyor kimseler görmeden kalbimize götürüyoruz. Doymuyoruz ama avunuyoruz. Mırıldanıyor dudaklarımız halsizce; Olsun. Buna da şükür...