Beni tökezletip itinayla kazıklayınca hayat, terkedince sımsıkı kenetlendiğim insanlar, çok sevdiklerim ölünce bir bir, kök salamadığımda bir yere, yağmurla toprağın buluştuğu yerdeki kokuyu kaybettiğimde, büyümenin kaçınılmaz sonunun mutsuzluğa denk olduğunu anladığımda; en başdan başlarım hatırlamaya. Koşa koşa çocukluğuma dönerim. İçten içe karışıp kaybolduğumda küçüklüğümden kalma ilk anıyı bulup kucaklarım istemsiz.

Az aşlı, anne telaşlı, baba liderliğindeki soframızı ve sabah yediğimiz çiroz zeytinleri, ilk aşkımı, kanı deli zamanlarımı, çaldığım ilk elmayı, daldığım ilk kavgayı, arkaşlarıma küsüşlerimi, taklit öpüşlerimi, ilkokulumu, ilk kalemimi, oyunları bitiren akşam ezanlarını, çomakla kovaladığım sokak köpeklerini, ilk oyuncağımı, karın heycanını, sobanın sıcaklığını, gülüşlere boğduğumuz sokakları, güneşin keyfini, neşeli bayramları, gıcır gıcır bayramlıları, dedeleri, neneleri, özendiğim mahalle abilerini ve ablalarını, ürktüğüm halde zevkle dinlediğim hikayeleri ve gök gürültüsünü, annemin kokusunu, babamın gölgesideki güveni, kardeş sevgisini...

Ne varsa hikayemde; hatırladığım an yüzüme huzurumsu bir tebessüm, gönlüme yoğun bir hasret, gözlerime tarifsiz bir hüzün yerleşir. Çocukluğum, kayıp cennetimdi...

Büyüdüm, şimdi daha yüksekten bakmadan da görebiliyorum kayıp cennetin çocuklarını ve o cennete hiç giremeyenlerin olduğunu. Hüznüm öfkeme bulanıyor ama nafile. Bütün doğruların bir araya gelsede değiştiremeyeceği şeyler varmış hayatta. Bir insanın geriye baktığında anlatıklarımdan birini yaşayamaması çalınmış hayatlar doğuruyor. İnsanlar sandığımdan daha acımasız ve güzel zamanların, gülüşlerin, iyi niyetlerin en büyük hırsızı.

Bunu farkettiğimden beri korkarım bir çocuğu incitmekten ve dokunduğum her çocuğu önce avuçlarından öperim. Hiçbir kötü niyet gütmeden yaşamı sımsıkı tutan o güçlü avuçlarından.

Herkesin en masum zamanlarıdır çocukluk ve ben o masumiyeti bozacak her türlü mazereti geçersiz kabul ediyorum artık. Herhangi bir çocuğun mutluluğu için vazgeçemeyeceğim birşeye sahip değilim. Kendi çocukluğumun önünde diz çöker gibi eğilirim önlerinde. Bir çocuk gülüşüne bir aşkı kurban edişimde bundandır. İçim rahat benim. Şimdi bana ister deli desinler, ister korkak, ister saçmalıyor desinler, gerçekden sevmemiş, sabırsız veya güçsüz, ister kolayca vazgeçmiş desinler. Varsın kimse anlamasın beni varsın kimse inanmasın; Vazgeçişlerim o çocuğun cennetine bir armağandı.