Vakt-i zamanında en büyükler,çok uzaklardan göç eden hiç tanımadıkları insanlarla mal varlıklarının tamamını paylaşmışlar.Çünkü o hiç tanımadıkları insanlar aslında kardeşleriymiş,din kardeşleri.En büyükler her ne kadar geç farketmiş olsalar da sahip olduklarının aslında kendilerinin olmadıklarının bilincindelermiş ve insan aslında kendisinin olmayanın derdine düşmezmiş.Hem kaz geleceğini bildiği yerden neden tavuk esirgesinmiş ki?
Sonra aradan yüzyıllar geçmiş ve insan yine aldanmış!Hem de öyle böyle değil!Aldanan insan artık o kadar gerçeklikten soyutlamış ve o kadar anını yaşamaya kaptırmış ki kendini, dolayısıyla paraya tapar olmuş.Bilincini kaybetmiş insan bilinçaltında!Öyle ki kendisiyle dahi pazarlık eder olmuş en son.Kendi dahil kimsesi kalmamış o herşeyden fazla değer verdiği parasından başka...
Ölüm vakti geldiğinde kimseler yokmuş yanında insanın,hatta tek değerlisi parası bile!Çünkü faizini yiyebilmek için yatırdığı banka hesabındaymış tüm parası..
Hiç almadığını son kez verirken farkettiği nefesini gözyaşlarıyla kendinden utanarak vermiş ’insan’!..Kokusundan rahatsız olan bir diğeri farkedene kadar öylece kalmış cesedi gözüyaşlı yalnız...
İnsanlık ölmüş yani bundan yüzyıllar önce ’en büyükler’le birlikte apansız...
İ.K.
RaMMi