Hayat bazen çocuk parkına benzer.
Düşe kalka oynasanda,
bazen düştügünde kalkamayacagını
ve oyun oynamaktan vazgeçeceğini düşünürsün,
ama acın çok azıcıkda olsa geçtiğinde oynamaktan vazgeçmezsin.
Biri gelir seni salıncakta sallarken seni göklere çıkardığını sanarsın,
sonra seni kaydıraktan assagıya ittiğinde neye uğradığını şaşırır
ve seni gökleremi çıkardığı yoksa yerleremi attığı düşüncesi arasında kalırsın.
Bazen de tahterevallı gibidir karşılıklı eşit güç ile
(sevgi, değer, anlayış, sadakat, .....) birlikte dengede kalırsın.

Güvenip, salıncakta sallanmaya izin versemde,
kaydıraktan düşürülmek güzel ders verdi,
ben artık oyun parkımda salıncak ve kaydıragı yok ettim,
artık tahterevalli de oturuyorum,
Aldığım güç kadar güç vereceğim.

(karşımdaki kim olursa olsun,
sevildiğim kadar sevgi, sayıldığım kadar saygı,
değerim kadar değer vereceğim)

05/05/12

s.yılmaz