Az önce ayrıldım...
Acılarımızı, sevinçlerimizi,varımızı, yoğumuzu ve hayatı paylaştığım sırdaşımdan. Ayrıldım ama
için için ağlaması, çaresizliği, hala canımı acıtıyordu. Beni aradığında öylesine bitkin sesi vardı ki korkmuştum.
Kapıyı açar açmaz hıçrılıklarla sarıldı boynuma, konuşamıyordu. Bıraktım iyice ağlayıp kendine gelmesini bekledim.
Ne kadar bekledimse bir türlü dinmiyordu gözlerinden kanlı yaşları. Ben de ağlamaya başladığım da sustu...
Bilirdim benim ağlamama hiç dayanamazdı. Haydi anlat dedim seni bu kadar kahredici durumda bırakan derdin ne ? diye sordum.
Anlattı; Sevdasıydı derdi sonunda anlamıştım sırdaşımı ve ne diyeceğimi şaşırıp kaldım; çünkü bir çözümü yoktu.
Çünkü karşılıksız bir sevgiydi ve deli gibi özlediğini artık göremiyordu kendiside. Düşündü gözlerini yumup öylece kalakaldı.
Sonra tebessümle bana baktı, seveceğim sırdaşım, onu görmesem de artık gelmese de seveceğim ve sadece bekleyeceğim çünkü
karşılıksız, nedensiz sevdim onu ben ne kadar acı verse de...
İşte böyle bir sevdaydı benimkisi... sırdaşım bildiğim hayatı paylaştığım YÜREĞİMİN...