Saatlerce aynı noktaya bakıp çaresizliğimi konuşturacak kadar düştüm artık. hiç büyümek istemedim ki..

çok derin sularda yüzüyorum şimdi,boğulmamak için çırpınan hayaller ve umutlar içerisindeyim.eskiden küçük bir kalbim ve kocaman bir dünyam vardı,korkusuzluğa yenilsemde hep gölgesine sığanarak korunduğum insanlarım vardı.

Artık yapayanlız ve kimsesizim.bu dünyaya bu kadar kötü gözlerle bakabilcek kadar büyümüş olmamalıydım!.
aşk acısı denen lanet duyguyla her günüm gecenin karanlığı olmamalıydı!.
şimdi sahte insanların bakışlarıyla çocukluğumun uzağına düştüm,oysa böyle sevgisiz bilmezdim bu hayatı..

korku,yanlızlık,soğuk ve acı bir dörtgen çevresinde geçen günlerin kimsesizliği büyür kalbimde.gülüşlerim her zaman ki gibi yoksullukla burun buruna kalır.

İnsan nasıl şair olur ki?
yaşanılanlara anlam katan cümleler kuruncamı?
yoksa herkesin içinden geçenlere ayna oluncamı?

benimse ne şairlik umrumda ne de en iyisini yazabilmek..en dipteyim artık tutunmama gerek kalmadı.

güneşe düşürsemde gözlerimi ben yine aşktan düşerim savunmasız...