El’veda diyordu adam, sevgiliden ayrılırken elleri. Kadının nemli kirpiklerinde kayboluyordu zaman. Gözyaşıyla harmanlanmış bu sevdayı kurutuyordu her bir söz. Ayrılık dedikleri bu mu, aşkın eş anlamlısı bu muydu Türkçe derslerine inat?

Oysa kadın suskun, vedaya hazırlıksız... Bavulu yoktu iliştireceği yazdıklarını. Yazardı o, diyemediklerinin dilinden beyaz bir kâğıt anlardı. Bir de ucu tükenmiş bir kalem…
Her aşk gibi başlamış ve herkes gibi gitmişti biri. Bitmişti yaşanan her şey. Kadının yazdıklarında çizdiklerinde saklıydı gerisi; söz’de kaldı.

Hava yağmurluydu, kadının yanağındaki yaşları gizlercesine. Yollar uzamıştı, artık nereye gitse kendine varıyordu. Sevmeyi öğreten adam yoktu artık. Başka bir hikâyenin kahramanı olmaya gitmişti belki, kim bilir… Karanlığı ilk kez bu kadar hissetmişti, soğuğu bu kadar. Ayrılığın ayazında üşüyen ellerini düşündü. Kendi nefesi ısıtacaktı artık ellerini, nefesim dediği adamdan sonra. Vücuduna, yanaklarına düşen yağmur damlalarını, titreyen ellerini, en çok da kanayan yüreğini düşündü yürürken. Nereye gittiğini bilmiyordu, ilk defa görüyordu belki de bu ıssız sokakları. Aşktı bu… Yürek işiydi. Yersiz yurtsuz kalmışların tek evi sevdiğinin kalbiydi. Nereye giderse gitsin ne fark ederdi? Gitse de, geçse de bilmediği köşe başlarından sevdiğinden geçer miydi?
Vedaları sevmezdi oysa. Ağlamayı hiç. Gülerdi gözlerinin içi. Mavi gözlerinde bin yıllık susuzluğu biterdi insanın, bir yudum mavilik yeterdi.

Oturdu yalnızlığın kucağına. Sayfaları sararmış eski defteri çıkardı cebinden. Bir de o kalemi. Yazıyordu kadın. Yazardı hep. Yazmasa nasıl atardı içindeki hüznü, diline dökemediğini. Şiirler sözler dizdi yine adama. Bıraksalar yapacağı tek şey oydu zaten. Aşk neydi ki… Ağaçlar arasında kovalamaca oynamak mı, mutluluk rolü yapmak mı, acı çekmeden güle oynaya geçen vakitler mi? Aşk ona dizdiği şiirin bir dizesiydi oysa. Harflerde can bulmaktı. Yitirilen her duyguda tekrar doğmaktı. Gözyaşıydı yanağından süzülen, üşüyen elleriydi. Mutluluk mu? Uzaktı artık. Yokluğa, yollara, yalnızlığa harcanan ömür kadar gidendi, bu aşkın imkânsızlığı kadar yanına kalan.

Aşk, severken gözlerine yüklediği anlamdı,
giderken yüreğine ödettiği kavga,
aşk tek heceydi, ayrılıksa geriye kalan sararmış bir sayfa.

Başak AYDIN