İhanetlere ve hakaretlere uğramış bir anın içinden kural tanımadan, olmadan olamadan yazıyorum ilkel beynimi devre dışı bırakıp yaşayabilir miyim;? ah o entellektüel seviye, kamil insan bi nevi, ama yinede beynine bir kurşun sıkılmayı sıkmadıysam haketmedin değil. öfke, bir savaş veriyor zalimlik düzene uymuş, alışmışız ezikmeye, alışılmış, küçüğün küçüklüğüne. birden büyüyebilir insanlar, birden. birden bir devrim gerçekleşir ama olmaz, tanrıya kalır adalet yine. beter ol emi. zerre değerin yok. seni cazip kılan takım elbisen ah nerden di o, ya da araban yada iki bacak arandaki zavallılığın. işte bunları almalı tanrı senden..

seni hiç sevmiyorum biliyor musun? tiksiniyorum hatta senden. ama intikamımı nasıl alırım onu düşünüyorum. bütün güzel anlar; o güzelim takım elbisenin bilmem ne marka varlıklarının boka bulanmasının verdiği bulantı gibi atılası ve unutulası.

Hiç olmasaydın daha iyiydi.