Aylardan temmuz olmalıydı.Karanlıktı heryer.Gece kendini yine sorguya çekmiş,için için ağlıyordu.Sanki derdini paylaşacak birilerini arıyordu.Aslında o da biliyordu,tüm insanların onca göz yaşlarına kaidesiz kaldığını.Dayanamadım çıktım dışarı o gecenin derdini dinlemeye...Ağlıyordum bende, gözyaşlarımız birlikte akıyordu geceyle...
Oturdum bir banka,hani deniz de mi insanlara öfkelenmiş ne? Vuruyor kendini kayalıklara... Bir ’ah ’ çektim ki herhalde o ahım ta gecenin en koyusuna kadar uzandı, daha da ağladı.Ağladıkça da güzelleşiyordu gerçi...
Deniz dermanı olmuş gecenin.Peki ya benim ? Hani şu bankta birlikte otursaydık, ısıtsaydım onu tenimin sıcaklığıyla, gözlerine baksaydım da gözlerim kamaşıp kör olsaydım, nafile...Benim değil ki o bir başkasına aitti...
İmkansız bir aşktı belkide...Seviyordum onu, umrumda mıydı sanki, sonunun ne olacağı? benim olsaydın tek, birbirimizin olsaydık...
İnan birtanem içim acıyor.Bak duyuyor musun gecenin çığlığını, bana kızıyor ’ tut kolundan al getir onu ’ diyor.Her defasında hayalimi yüzüme vuruyor.
Hayatıma girdiğin o ilk gece,bakakalmıştım tüm bedenimle...
İşte imkansızım, o andaki kalp sızımı , duygularımı hiçbir bülbül anlatamazdı gülüne...
Söylesene imkansızım reva mıydı bunlar bize? Ah... Kader yazılmıştı birkere silinemezdi de...
’ Hayatta herşeye karşı direndim, bir kalbime bir de sana direnemedim.’
Bak imkansızım güneş geldi geceyi teselliye...Diniyor gözyaşları, deniz de uysallaştı yani fırtına bitti gecenin gündüzünde...
Gel gör ki beni hâlâ kasırgalar kopuyor içimde, sen gittin gideli...



kutup güneşi