Aşk er meydanıydı en hasından.

Kalbimde bahsi geçen yıkım ordusunun taarruzunda gardımı indirmiş suratımın parçalanmasını bekliyorum.Göğüs kafesimin parçalanıp bir bakışın açıp bıraktığı derin oyuğun telafisi de yoktur.Şimdi aşmaya çalıştığım kendi karanlığımın en dibine doğru ters istikamette sürükleniyorum.

Bunu kendim istiyorum aslında.Eğer yok olmak gerekirse,varlık anlamını yitirecekse ve ben öleceksem gün doğumuna yakın yahut bir ikindi vakti sonbaharın sessizliği altında bir mermi gölgesinde,sen yanımda olmasan dahi,gözlerinde bulduğum ilk kendimi gözlerime şart edip,kapanırken gözlerim,hayalinden de olsa bir parça dokunabilmeliyim anılara.Göz yaşı değil de tebessüm ederek pembe bir meleğin ellerimi tutmasını beklemeliyim beni yeryüzüne vurması için.

Yorgunluğu omuzlarında belli ayaklarına vuran hayatın kamburunu çıkartıp bir çuvala koyup bütün mutluluğuyla yoluna serpsem de öyle gitsem buralardan.Ucuz yolun halılarını değerli kılan ayakların olurdu bir fakirin mutluluğuysa gözlerin.

Her zaman bir başka bedenlere açman zamanını,aslında benim hayatımdan çalan.Uzatan da sen kısaltan da.Bense ortada kalmış ne kısalmasına ne uzamasına niyetli basit bir insan.Belki beklenilen o hiç kimselerin zamansız gelişlerinden ürken bir korkağım.Umudu cam parçalarına bölünmüş,ellerini kanatan tuttuğunda vazgeçilmeziyim eziyetin.

Pembe meleği dünkü yolumun.Yarının rehberi.Düş sezilerimin ışıltısı.Dualarımın getirdiği...
Tanrı bir meleği koymuşsa yanıma,vardır bir bildiği.Vardır bir bildiğim umut ettiysem.Yoktur dönüşü sözümün,sönüşü senle gönlümün...

Bahattin BERKDİNÇ