ÇÖP



Çöp/ çü yazamıyorum. Siz yine yazının adını Çöp diye okuyun.


Diyorum ki sahiden bazen herkes hak ettiği gibi yaşıyor.
ve Diyorum ki, sahi; sen Cenâb-ı Allah’ın acımadığına neden acıyorsun ki!...


Ben her sabah O’nun mağazamın önünü süpürmesine izin vermez, temizliğimi kendi elemanlarıma yaptırırdım. Çünkü kıyamazdım. Belediyenin elemanlarından neredeyse babam yaşlarında biriydi. Onun yaşlarında birisinin her sabah erken kalkıp üstüne sarı kıyafetini giyip, eline süpürgesini alıp, koskoca caddeyi boydan boya süpürmesini görmek beni kahrederdi. Asık suratlı biri de olsa, insandı işte sonunda.

Ne zaman sıra bizim tarafa gelse, elimle istemiyorum, sağol der gibi işaret eder, hiç olmazsa benden taraf yorulmasına mani olurdum. Suratını asar giderdi, ne bir tebessüm, ne de bir teşekkür.

Yine bir gün, havanın soğuk ve yağmurlu olduğu günlerden bir gün. Bizim amca sabahın o saatinde elinde malzemeleriyle caddenin bir gün öncesinden kalma pisliklerini temizlerken, sıra benim mağazamın önüne geldi.
Sağol amca istemem, der gibi işaret ettim, arkasını dönerken bir şey söyledi duymadım. O an içimden geldi, seslendim.

-işiniz bitince buraya uğrayın.

Fakat uğrayan çöple uğraşan değil, onun yakınından geçip, o an ne dediğini duyan arkadaşım oldu.

-neden yanına çağırdın onu.

-ona çok üzülüyorum, giyecek bir şeyler hazırlıyorum.

-peki sana ne dediğini duydun mu?

-hayır.

-s...r git beğenmiyorsan hergün kendin temizlet bakalım böyle p....v..nk. Hâlâ onun için üzülüyor musun?

-şimdi daha çok üzülüyorum. Belki de kendisine acıyan bir ben kalmıştım, artık ben de yokum.


Elemanlardan birisine döndüm;

-eğer gelirse söyleyin, kapının önünü temizlemeyi unutmuş.



MG__