Yokluğunun her gününe bir yazı bırakıyorum.
Bu gün 4. gün… Yoksun alışmak ne kadar zor… Yüzümde gülümseyişlerim yok artık, küskünüm her şeye en başta kendime.. en doğrum senmişsin... Alışmak, neye yaşa mayamı? neye nefes almaya mı? artık kurudu gözlerim damlacıklar gelmiyor, ıslatmıyor yüzümü.. Canımı yakıyor her şey… Sahte-yim her şeye yaşamaya en başta… Bir yapbozun boşluklarını doldurmaya benziyor yaşam, yaptıkların kaybettiğin şeylerin arasında gidip gelmek. Ne kadar elim gitsede dolduramıyorum. Cesaretim yok ..halimi gören bu da kim diyor ner de tanıkları ben yoktum. bir anda yok oldum.sızım sızım sızlıyor.her yerde sen en büyük dersim bu benim kendime.. en ağır ceza sensizlik…tekrarlıyorum alışmalıyım alışmalıyım..her defasında sensizlik çıkıyor yoluma,süregelen (keşkeler) demek istemediğim tüm herşey yokluğuna pay çıkartıyor.kurduğum tüm hayallerimi, kağıttan yaptığım gemiye bindirdim.bıraktım suya, ardından gidişini izledim.hayatın boş sayfalarını tamamlayan sen yoksun.sessizlik arkadaşım
ve..



Takıldım bir şarkıya dönüp duruyorum… nakaratı

Ben yakın sen uzak. Ya sen yakınlarımda ben ırak...
Ansızın sızım yakardı en derinden. Sana her an kavuşmam elzem.
Ben bu yangını söndürmem. Herkesin tek hakkı var. Hemhâlime sorsalar anlar
Beni yangın paklar, kor olur canım ağlar. Yetmez binbir ah...