Öyle umutlanıyorum ki bazen birden her şeyi unutu veriyorum. Bir heyecan doluyor içime. Tamam diyorum o gün bugün işte. Bugün olacak diyorum ve her şeye rağmen tekrar hevesleniyorum. Pişman mısın bu durumdan diye sorarsanız? Hayır… Gerçekten de değilim. İster istemez insan bir hayal kırıklığına uğruyor işte. Ne zaman bitecek bu hasret diye düşünmekten alamıyorum kendimi. Öylesine uzun geliyor ki bu yol bana sanki sonu hiç gelmeyecekmiş gibi. Belki de öyle ama en güzeli de o yolun sonunda bir bekleyeninin olması değil mi? Her sabah bir umutla uyanıyorum bu gün için. Öylesine hayaller kuruyorum ki diyorum kendi kendime bugün bizim günümüz olacak, çok güzel olacak, sadece onun ve benim için. Evet, o ve ben. O benim bitmek bilmeye hasretim. Hayallerim oldu. Tek umudum oldu benim bu dünyada. Şimdi düşünüyorum da tek ben miyim böyle karamsar düşünen? Bu dünyada yalnız kaldığım gibi düşüncelerimde de mi yalnızım yoksa? Hayır, anlamıyor kimse beni tıpkı benim sonu gelmek bilmeyen yollarım gibi.

GİZEM GÜL