Ölümden kastınız nedir ki?

Sanırım annemden başka hiç kimsenin o şefkatli elleriyle saçlarımı okşamasına ihtiyacım yok. Tanrı ikramı nefeslerimiz ve bedenlerimizi de bir emanetten sayarsak...

Toy sevgilerim, boyunlarında urganla, ağlamak sonrası yerle bir edilmiş hayal şehrimde bir başına kaldılar. Emanete hıyaneti borç bildikleri duygusuz bedenlerin esirleri, harap kentin mahzenlerine gizlendiler. Verilmiş, tutulmayı bekleyen yahut unutulup üstü küf tutmuş sözler çam oymasından süslü sandıklar içinde yerlerini aldılar. Üstlerine giydikleri aslında olmayı istedikleri kişiliklerin süslü ithal kumaşlarında vasıflarını gizlediler. Kar beyaz ruhlarını nikotinle bezeyip karartan görünüşte delikanlılar, saymaya bile tenezzül edemedikleri kabadayıların otuz ikilik tesbihlerinde yer etmeyi başardılar.

Kader yazım bana sorulmuş olsaydı akli dengemi kayıplara karıştırıp, geri haber almamak üzere aramaktan vazgeçerdim. Sonsuzluk bahşedilmiş olsaydı bedenime, her gün boğazımı kesip kanlarımı toprağa gömer, göz yaşlarımı ise gizlerdim.

Benim için bir damla korku uyandırmayan ölüm, annemi belki çok üzecek olsa da üzülmeye tek hakkı olan O’dur yine de. Ne yaşanmış aşklar, ne karşılık bulmayan sevgilerin sahibeleri. Ne dostlarım, ne de hayatı pay ettiğim bileklerim.

Sanırım annemden başka hiç kimsenin saçlarını okşamaya ihtiyacım yok...

SENG(Bahattin BERKDİNÇ)