Bugün özür dilemek için yazıyorum senden sevgilim. Ben hep senin geleceğini hayal ettim. Eğer dedim, bi gün çıkarsam karşısına, sadece onu beklemiş biri olarak çıkayım. O zaman mutlu olur kesin. Belki tekrar sever beni. Eskisi gibi olur herşey. Olmuyor... Beklemesine beklerimde, umudum benliğini yitiriyor her geçen dakika saatin tiktak sesi misali. Yok, hayır vazgeçmedim tabiki de. Asla vazgeçmem. Ama... Sen mutlusun. Yeni bir hayat, yeni insanlar. Çok şeyi silmişsin hayatından belli. Gözlüğünü bile çıkarmışsın. Hayır şikayet felan etmiyorum. Bu senin hayatın. Kendince en doğru olanı yaptın belki de. Ya kısacası düşünüyorum da artık ben çok yoruldum. Yazmaktan, beklemekten, düşünmekten. Anlatamıyorum bile kimseye. Aptal gibi hissediyorum kendimi. "Belki bir gün gelir" cümlesi bile o kadar sahte geliyor ki artık kulağıma. Bir arkadaşım söylemişti, herkes almış başını gidiyor. Herkes kendi mutluluğu peşinde. Sanırım dönüm noktasıydı o cümle benim için. Haklıydı. Özür dilerim sevgilim.