güzel bir mayıs gecesi..
rüzgar ılık tebessümüyle penceremde.. odam karanlık ama korkutucu değil. çünkü o karanlığın içinde düşlediğim aydınlıklar var.. Aklımı ise cevabını bulamadığım bir soru tırmalar.. büyüdükçe değersizleşirmiydi insanlar?..
yoksa büyüdükçe güvendemi olurlar? ya da olmak zorunda mı sayılırlar...
peki güven neydi ki dostlarım..?
güven şu dünyada herkese göre farklı ama anlamı herkesçe aynı olan bi duygu muydu?
sahi insan hep en sevdiklerine güvenir değilmi.. böyle zamanlarda daha çok farkdermiş insan kendine sunulan değeri.
değersizliğin dibiinde çırpınan bi yavru kuş gibiyim şimdi. kanadı kırılmış bi yavru kuş . .
yuvamdayım ama bana yavrum diye sarılacak insana sesleniyorum ama boş bi evde koca bi yankıyla geridönüyor bana sesim..
kendi kendime yavrum bugün nasılsın? hastaydın iyi oldun mu diyorum..
hastayım sadece ben kimsesiz değilim ki..
ailem yanımda yok sadece birde onların yerine koyduğum kardeşlerimde.. onlarda kendi evindeler şimdi..hepsi kendi yuvalarında kendi sofralarında.. benim sıcacık bi çorba yapanım bile yok. bunca saat kötü bir eve dönüşten sonra uyuyorum iyi olmak iyi hissetmek için telefonuma bakıyorum nasıl olduğumu soran merak eden bile yok. hiç kimse hiç birşeye mecbur değildir tabiki, ama insan bu kadar kötüyken varlığını hissettiren insanları arıyor ..
aslında değişen birşey yok 10 yaşında hastayken uykumdan aniden sıçradığımda da her yer karanlıktı. şimdi bugünün de o günden bir farkı yok ..
hep söylerim yine söylüyorum: hayatı yaşa ama anlamadan yaşa, çünkü ne kadar anlam yüklersen o kadar yaklşırsın sonuna.. sevgiyi yaşa, yaşa ama her sevgiyide üzerine anlınma..
sevdiklerini gül gibi avucunda sakla.. sakla ama birgün dikenleri canını yaktığında bırak avucundan boşluğa.. herkese değer ver ama kendinden fazlasına kaçma.. çünkü senden daha değerli biri daha yok bu dünyada ...

ŞEYMASarı