Sinemaların alışveriş merkezleri tepelerinde, çarçabuk ye kültürü ile içli dışlı , pek çok salonlu, bir sürü boyutlu ve dijital maharetli olmadığı yıllarda, yani develerin berber, pirelerin tellal olduğu zamanlarda, Bahçelievler son durakta bir Arı Sineması vardı.

Sinema ki, ne sinema ama.

Biz ilkokul talebeleri okulun bahçesinde ikişerli sıra olup ta öğretmenlerimiz başımızda, beyaz yaka, siyah önlüklü, upuzun bir çocuk korteji halinde sinemaya doğru yola döküldüğümüzde bendeki heyecanının sebebi seyredeceğim “Çölde Kaybolan Çocuk” filminden çok Arı sinemasını görmekti aslında.

“Ortadoğu ve Balkanların” en büyük sineması olduğu efsanesi çocuk kulağıma kadar ulaşmıştı bir kere.

Daha sinemaya ilk girişte o kocaman fuayesinde büyüyen gözlerim, fuayenin bir köşesinde su dolu havası verilmiş, şeffaf plastik bir malzeme ile kaplı, tabanı yüzlerce pas parlak taşlarla bezeli süs havuzunda yerlerinden fırlamıştı artık.

Kalın kadife perdelerin çekili olduğu ağır kapıların arasından girdiğim o üç katlı dev salon bir sinema değil film mabediydi adeta. Bunu kanıtlamak istercesine üç kez çaldı büyük gonk, ve karardı tapınağım.

Hayal dünyasına girmek o kadar da kolay değildir çocuğum dedi sanki bir ses ve birbiri ardına açıldı devasa iki sahne perdesi. Önce öndeki , yukarı doğru kıvrıla kıvrıla ve sonra arkadaki yanlara doğru ağır ağır. Benimle birlikte yüzlerce çocuğu koltuklarından ağır ağır havalandırıp içine çekti sıra sıra gümüş perde.

Film bittiğinde çölde kaybolan çocuk bulunmuş ve ailesine kavuşmuştu güvenle
Ama sinemadaki çocuk o büyüyü biraz daha yaşayabilmek için uzun süre kalkmadı koltuğundan ve en son terk etti mabedini.

Çocukluğumun film mabedi TRT stüdyosu oldu sonra. O fuaye, o girişinde sevgililerin film öncesi buluştuğu küçük pastane, o süs havuzu, o salon unutuldu gitti zamanla. Film aralarında frigo buz satan çocuklar, harçlıklarını çıkartmak için sinemada çalıştıklarını anlattılar torunlarına uzun uzun, ders vermek istercesine.

Ve oralarda bir Arı Sineması vardı
Belleklerden silindi,
Çekti, gitti…