dünyamı hedef alıp, son gücüyle atmosferime çarpan gök cisimlerinin sayısını aklımda tutmayı bırakalı milyonlarca yıl oldu...

senelerce yıldızları seyrettim, karanlıgın içinde. var gücümle dünyama çektim tek tek,

dünyamın atmosferine dayanamayıp parcalanan yıldızları

kayan yıldızlar zannettim uzunca zaman...

arkalarından tuttugum dilek her zaman aynıydı

mutlu ol...

bir gün bir yıldız gördüm,

o benim gördüğüm en parlak yıldızdı

gördügüm en son yıldız

öyle parlaktı ki

öyle aydınlık

öyle sıcak.

kendime çekmeye calıstım uzunca zaman,

çekemedim

yer çekimim yetmedi

atmosferime carpıp parcalanmayan yıldızların dünyamda bıraktıgı yara izlerini

okyanuslarımla örtüp sakladım

ve

onun çekim alanına girdim,

etrafında döndüm uzunca zaman adını güneş koydugum yıldızın

aşkla döndüm uzuuunca zaman.

yoruldum dedim, kendimi bıraktım

hayatı bıraktım,

etrafmda donen yıldızları bıraktım

ama dönmeyi bırakamadım

kendimi bıraktıgımda bile kendiligimden dönüyordum zaten etrafında güneşimin.

artık gökyüzümde hiç yıldız yoktu

artık heryer karanlıktı kalbim bile

artık tek aydınlık güneşimdeydi

zannettim ki, herkes aydınlıgını oraya verip kendi kararıyor

ardından güneş onları aydınlatıyor

güneş benide aydınlatır zannettim

verdim tüm aydınlıgımı güneşe, aydınlanmadıgım gibi karanlık kaldım.

etrafımda dönen yıldızlar vardı,

yörüngemden ayrıldılar bir bir,

güneşin etrafında donen bi dünya istemiyoruz dediler.



aradan milyarlarca sene geçti

çarpmanın etkisiyle şoka girmişim, etrafında döndügümü zannetmişim

farkına varmam için milyarlarca yıl gerekti

kendi dünyama çekip, atmosferimde parcalanan yıldızlara son dilegim mutlu ol iken,

ben parcalandıktan sonra dilenen son dilek -ne halin varsa gör- olmuş...