Ellerimi saklarım hep, uzun kollu hırkamın kollarını çekiştirerek. Kimse görmesin diye uğraşırım. Çünkü ellerime sen dokundun, bir daha kimsenin dokunma olasılığını sıfıra kadar düşürüp, görme olasılıklarını bile yok etmeye çalışıyorum. Bunun için kendimi bile kaybedebilirim…

Kulaklarımı tıkarım mesela, her şeye, herkese. Etrafımda kimse yokmuş oyununu oynarım bazen, uzaklara bakar, uzaklardaki bir ezgiyi dinlerim, sessizce... Kulaklarım sesinden sonra çıkacak tüm seslere olabildiğince kapalı. Seslenenler mi? Onları bilemiyorum, ulaşabilen varsa gelsin ulaşsın bana ben bu kadar seninle meşgulken…

Yüzümü saklarım ben en çok. En son senin baktığın yerlerini, bazen maske takasım gelir, bazen yüzümü değiştiresim gelir. Yapamam ama düşünürüm. Yüzümü kaçırırım uzaklara, herkesten, her şeyden uzaklara. Senden başkasının yüzüme bakması harammış gibi gelir hep, doğru ya, milyonlarca yüzde dolaşan gözlere elbette haramdır benim yüzüm. Yüzün yüzünün ayna’sıdır, aynı’sıdır çünkü…

Gözlerim…

Gözlerimi kaçırırım en fazla… Gözlerim hep uzaklara göç eder, bazen sen bile yakalayamazsın. Hep bir yorgunluk vardır, hep bir mücadele. Savaşçıdır belki biraz da. Olan bitene inanamaz, hep endişe oturmuştur kahverengi renginin üzerine. Bir yemindir gözlerim. Bir sözdür, uçup gitmeyen, unutulmayan. En son senin baktığını saklamak için yemin etmiştir. Hatta o bakışlar hiç düşmesin diyedir, ağlamayışı. İçine akıtır gözyaşlarını…
Değmiştir bir kere gözlerine. En çok senin gözlerin taşımıştır uzaklara gözlerimi. Üzerlerine çöken yorgunluk aslında uzaklardan değil de, kaçmaktandır. Göçebe kuşların hayatını yaşamak zordur tek başına bir çift göz için…

Ama yaşarlar, etraflarına bakmadan. Yabancılara aldırmadan. Birbirlerine yabancılaşmadan. İriliklerini hep saklayarak ama kaybetmeden..

İstanbul kadar büyük gözlerime,
İstanbul kadar büyük sevdâ yaşamak yakışır.
İstanbul gibi sonsuz.