Uykulu gözlerimi delip geçerken gece, eğilip yerden toplarım düşlerini. Geceleri yıldızların yerine sarıp uyuttuğum hatıraların, birbiri ardına saplanır kirpiklerime ve ben en büyük savaşların galibi nice sultanlar gibi mağrur bakışlarımı gezindiririm kalbinin üzerinde.

Anlamazsın söylediğim şarkıların o meşhur sözlerini. Duymak istemezsin inadına kulağında çınlayan matem kokulu çığlıkları. Gece bir zehir gibi karışırken damarlarına, hayallerini solursun son nefes uğruna..

Feda ettiğin bir ben olurum gecenin koynunda bir de eskimiş bir fener en derin sularda.
Şiir gibi yaşarsın son anlarını. Bir çocuk sesi gibi düşer damlalar gözlerinden. Dudakların köhne bir evin duvarları misali titrer sen sarsıldıkça. Dilin damağın kurur, söz denizinde duaların kaybolur.

Uykusuz gözlerimde ışıldamaya başlarken güneş, eğilip yerden sen toplarsın düşlerini. Yeni bir geceye serpmek üzere geri koyarsın çıkardığın sandığa.
Ağırlaşan göz kapaklarımda son kalan resim olur gülüşünün aydınlığı. Bir ah dersin mah çıkar dudaklarından.

Sen yeni bir sabaha uyanırken ben Ay, gecenin masal dedesi, düş kralı, sana günaydın der, bir başka gecenin ışığı olmaya giderim..
Merve Çavuş