Merhabalar iki harfi bir kelime, iki kelimeyi bir cümle iki cümleyi bir satır yapan iki gönülün adı aşk olan şey...
Kıymetin,değerin adı ’O’ soyadı ’Ben’. Yavaş yavaş kayıplara karışmak üzere ve engel olamayan ben Çaresizim. Çok çaresizim. Tıpkı topu çizgiden çıkaramayan kaleci kadar çaresiz. O top çizgiyi geçip gol olacak, bide onu kaybettikten sonra her yer gözyaşlarım yüzünden göl olacak.
Neden mahrum ettim ki onu ne istediyse verdim, sevgimle besledim ama o ise yavaş yavaş veda güneşine bakıpta bir buz gibi ellerimde eriyip gidiyor ve ben yine çaresizim. Herşeyimi paylaştım onunla, Hüzünle hüzün, sevinle sevinç. Gün geldi beraber bitirdik kutuda ki mendilleri gün geldi kahkayı hadsafada yaşadık karın ağrısı oluverdi ikimizde ve sonra sen bana bakarak bende sana bakarak gülmeye kaldığımız yerden devam ettik. Bak ne diyorum ’ettik’ ! Edecez değil. Çünkü yavaş yavaş vedalaşma vakti geliyor. Belki vakitsiz çekip gidecek edepsiz, ne bir ’hoşçakal’ ne de bir ’ Allaha emanet ol. Onu kaybediyorum artık elden gelmiyor bişey. Aslında şimdiden yokluğuna alışmaya çalışıyorum biliyor musun ? Sofrayı bir tabak eksik kuruyorum, çatalı kaşığı bir eksik. Ve bak yine yalnızım. Masada yalnız olan ben, bir de karşımda yalnızlığama sebep sen. Hatırlıyor musun ?
Ne zaman bir sıkıntın olsa hep bana koşardın. Lisedeyken sevgilin vardi, bir ara onunla tartışmıştın direk bana geldin anlattın olan bitenleri ve ben bir yandan sana yardım etme çabası içindeyken diğer yandan içim kan ağlıyordu. Sana bir türlü ’seni seviyorum’ diyemedim diye. Halada ağlıyor biliyormusun ? Eğer şimdi herşeyi itiraf etsem beni bırakmaktan vazgeçer misin ? Yeni bir hayata ’merhaba’ der misin ? Neyse fazla uzatmaya gerek yok. Herşeyimi, bir ekmeği paylaşırcasına paylaştığım seni kaybetme zamanı yaklaşıyor. Geçen her saniye kalbime bir hançer saplıyor her saniye kalbime bir hançer yiyiyorum...

Neyse,
Gidiyorsun sen,
Ben çaresiz, elden bişey gelmez
Seni kazandığım gibi de kaybediyorum

Sen gel gitlerinle ben ’merhabalarla’ uğurlarım seni..

ÖMER ASI