Değerli dostlar, muhtemelen bugün büyük bir çoğunluğumuzun dikkati 1 Mayıs üzerinedir

Yıllardır 1 Mayıs Emekçi bayramına katılırım, bu yılki kadar kalabalığı bir arada görmemiştim doğrusu. Alanda da aynı anonsları yaptılar. Televizyon ekranlarından da. Devamlı giden insanlar aynı şeyleri söyleyip durdu.

Yüzbinlerce insanın birikmiş ve üstüne üstüne gelinen sorunlarının farkında olup, kitlenin önünde dile getirmesi çok önemli elbette. Bu kadar kalabalığın bir araya toplanması da ayrıca heyecan verici. Ancak, bir şey var ki insan üzülüyor. Ciddi ve gün geçtikçe artan bir yoksulluk ordusunu karşınızda görüyorsunuz. İçinde yaşıyorsunuz. Bu güzel insanların güzel ve hakk ettikleri yaşamdan uzak olduklarını görüyorsunuz. İçler acısı açıkcası. Ne kadar da mücadele edilirse edilsin. Bu halk bu denli yoksulluğu ve çileyi hakk etmiyor bence. Çok gerilere gittiğimiz ortaya seriliyor. Örgütsüzce yaşama alışılmış ve yaşama yerleşmiş. keşke bu haykırmaların sonu çalışan tüm insanların sigortalı olmaya doğru götürse ve çalışan insanlar sağlıklı bir yaşam sürdürebilseler. Ben mi çok karamsarım? Gırtlağına kadar borçlu bir ülkede, gırtlağına kadar borçlu vatandaşlar, sendikasız iş yerleri, örgütsüz insanlar yığınağına dönüşmüş bir kitleyide görüyorsunuz doğrusu. Yaşayarak ve içinde. Her kesimden insan. Aynı zamanda gün gün yığınak haline dönüşen sorunların nasılda insanların hayatlarına haksızca sızdığının şaşkınlığını da yaşıyorsunuz. Sanattan işçisine, çocuğundan kadınına, Türkünden kürdüne ve herkesin tek isteği insanca yaşam. Bunun için çırpınan insanlar görüyorsunuz Türkiyenin fotoğraf karesinde. Yarınlara inanmak isteyen ve güzel günlerin, eşit yaşama şansının geleceğine inanan insanlar.

Yarınlara ve insanlarımıza güvenmekten başka çaremiz yok.