Kısa geliyordu ayağımdaki pantolonum bacaklarıma.Alta indirsem olmaz yukarı çeksem olmaz.Sünmüştü süneceği kadar yada ayağım bollaşıp uzamıştı ben farkına varmadan.

Ya leğende sıcak suda yıkanan pantolon kısalmıştı ya ekmek teknesinden çıkıp fırına giren ekmek beni büyütmüştü.Bilmiyorum işte. Anlamadım işte ne pantolonumun kısa gelişine ne giydiğim çeketin dirseğime gelişine.

Bir tek bol olandı seneye giyemeden yırtılacak olan ayakkabımın bolluğu.Dört çorapla sığdırırken ayaklarımı.Dar gelirdi.Hep gezdiğim dar sokaklar düşlerime.Yırtık yamalıklı sevdaları içimde büyütürken bildiğim tek şeydi yüreğimde büyüttüklerim.

Melahat kabahat işlemeden gezerken sarkık göğsünü ileride tutar topal Niyazi o süzerdi onu her seferinde.Kırmızı ruju dudaklarından dağılsada kirazın elçiliğinde gülerdi Niyaziye.
Niyaz i mıymıntılaşır sırıtırdı kül tablası dişleri görünürdü sararmış bıyıklarını altında.Ben kıl olurdum onun bu bakışına.

Ulan deyuz gitte alsana ağır yüklü elindeki alış veriş çantasını. Ne diye bakarsın hep bacak arasındaki na mahremiyete. Pislik Niyazi işi işte. O ben koşar küçük kollarımla tutar götürüdüm onun oturduğu apartmanın kapısına.

Deyyuz sonrasında birde yanağıma makas atmaz mı hala gözü Melahat’ta sözüm ona ona kıyak yapıyor sanki bana bahşiş veriyor. O an ona bakan gözlerinin ortasına yumruğumu patlatıp kaçasım gelirdi.Ardımdan gelip beni pataklayacağını bilsemde.
İçimde tuttum hep bunları.

Taki Melahat Abla nın yüzündeki bandajı ve yüzündeki morluğu görene kadar.Sorduğumda kapıya çarptım demişti. Dar aklımla iyiki bizim kerpiç evin kapıarı beni yumruklamıyor diye sevinmiştim içimden. İnanmadım işte keşke anlamayacak kadar aptal olmayı diledim.

Bazen düşünebilmek yada akıl başa bela olurmuş her zaman.
İşte o an o kadının intikamını almaya karar verdim aklımca.Kurgusunu tamamladım. Bekledim sokağa açılacak pazar yerinin kuruluşunu.Melahat aldı alacaklarını.

Paranın üstünü alırken gülümseme esnasındaki yaranın acısını aksetirmemeye çalışsada ben gördüm. Kuruşu kuruşuna o satıcıya parayı verirken.Bende kuruşluk maket bıcağımı çoktan çok öncesinden cebime atmıştı.

Melahat sarkık göğsünü dik yürütürken Niyaziye bakmadı ben baktım.Niyazi aynı sırıtışta bende ona güldüm.Az sonrası olacaklar için. Hemde çok gülesim gelsede az gülümsedim.
Dönüşte ablan ne aldı bakalım demesiyle maket bıçağım onun yüzünde ve çiğerlerini göreceğim göğsünde yara açtı.

Küçük yumruklarımla vurdum onun yüzüne yüzene.
Al ulan al vurmaksa vurmak.Kansa kan kadınsa kadın kapı olamazsın sen bu hayatta o zaman öl pislik..demişim...

sonradan öğrendim yıllar sonrası ceza evi çıkışımda Melahat Ablam kır saçlarıyla geldiğinde öğrendim.
An gibi kısa geçmişti içerideki yıllarım. Uzattım elimi Melahat ablanın yanaklarına sonrası beyaz saçlarına okşadım.

Yanında duran çoçık seslendiğinde ,
"Murat Abim sen misin? "
dediğinde ayaklarımın uzadığını gördüm.Bir de an gibi geçen zaman gözlerimin önüne geldi uzun uzaya....İŞTE O AN AĞLADIM HEMDE ÇOK GEÇEN ZAMAN KADAR..