Benim yaşlı çiçeğim,hüzünlüyüm...

Bakire düşlerin kasıklarında kuruttuk hayallerin yıkım çalışmalarını. Ya da kuruttuk sandık. Bir damla yaşa muhtaçken biz,bir geldi de geçti seneler,tutamadık...

Ne desem sana değişmez tarihin derin boşlukları,idam ettikleri kahramanların cellatları, ne de doğmamış çocuklarımızın evlatlık kadınları, ne de bu şehrin loş ve ayaz kaldırımları.

Benim beli bükük, bıkkın çiçeğim, soluyoruz...

Ümide esen yüzündeki benlerin çokluğu, ince belinin her an kırılacakmış gibi göstermesi kendini, yapraklarından erken oluşun,namusundan erken yok oluşun. Bir ümidi besler yinede bilirim oysa sen nerede olsan,zihnimde hep bir odada yatağımda, gül ve dikenlerin kanlarına bulanık...

Yeşerir sümbül ümidi bitse de anlamı ümitten bir kesittir ya bir kesik alırsın canından elinde özü kalır. Özü bitenin sözü eğri ne kadar verdiyse de söz. Kerhane kapısında damgalanıp damızlık edildikten sonra ar yaprağını kapının berisinde bırakan sümbül kokulu kadını hayatın.

Yinede ümit var. Beyaz sümbüllerin temsili ümitlerin, ümitlerim...

SENG