Farzedelim ki karşımdasın oturuyorsun. Bana seninle beş dakikalık bir konuşma hakkı tanımışlar ve ben
onu kullanıyorum. Aslında beş dakika yetmez ama .. Söyleyecek o kadar çok şeyim var ki...

Unut gitsin. Hayal dünyama son veriyorum. Biraz gerçekci olmanın vakti geldide geçiyor bile..
Yine yazıyorum. Bunları okumayacağını bile bile, sana bu yazıları gösterme cesaretimin olmadığını bile bile
yine yazıyorum.

Aslında merak ettiğim çok şey var. Şuan nerdesin? Ne yapıyorsun? Kiminlesin? En çokta mutlu musun?
Yoksa sende benim gibi yorgun gecelerin ardından bir iki kalem birşeyler mi saçmalıyorsun?
Ben öyle afilli cümleler kurmayı beceremem. Belki bu yüzden sana olan duygularımı hep en kötü cümlelerimle
yazıyorumdur. Yada nasıl olsa bunları yine sana okutamayacağım diyerekten çok özenmiyorumdur cümlelerimdeki
şâşâlı anlatımlarıma. Ne biliyim, öyle işte..