Sen benim için bu hayattaki en değerli insandın.Hayatın onca zorluğuna karşı hayata sıkı sıkıya tutulmamın tek sebebi sendin.Sen benim hayat kaynağımdın.
Sevinçlerimi,üzüntülerimi her zaman ilk seninle paylaşırdım.Sırdaşımdın sen benim.
Başım ne zaman bir belaya girse sen beni kurtarırdın.Ya da ne zaman güzel bir olay yaşasam bu da senin sayende olurdu.
Bu hayat seninle ğüzeldi bitanem.Seninle renkli,seninle canlıydı.
Hani çevremizde sıkça duydugumuz bir söz vardır; ’biz birbirimiz için yaratılmışız’.Evet bitanem biz birbirimiz için yaratılmıştık.Sevinçlerimiz,üzüntülerimiz,hayellerimiz herşeyimiz ama herşeyimiz aynı idi.
Bu şehir dahi seninle birlikteyken güzeldi.Bir kuşun gökyüzünde süzülüşünü izlemek,bir denizi izlemek,ğüneşin batışını izlemek,zaman kavramını unutarak hayatı doyasıya yaşamak seninle birlikteyken ğüzeldi.
Hatırlıyor musun bitanem biz birbirimize bir söz vermiştik.Bu hayatta daima beraber olacaktık.Ne olursa olsun birbirimizden ayrılmayacaktık.
Ama olmadı işte bitanem.Sen verdigin sözü sonuna kadar tutamadın.Bu koskoca hayatta beni sensiz bırakıp gittin.Bir daha dönmemek üzere gittin birtanem.
Sen beni bırakıp gittin birtanem.Peki ben mi?
Ben şimdi sensizim.Bu hayatı sensiz yaşıyorum.Tabi bunun adı yaşamaksa BİTANEM.