Adam arkasına bakmadan koşuyordu. Öyle süratliydi ki sanırdınız ömrü boyunca gücünü bu an için biriktirmiş, vücudundaki tüm kuvveti tam da şimdi bacaklarına göndermişti.

Zemberekten boşanmış gibi , gürültülü nefesiyle , paldır küldür önümden geçti gitti.

İşi, sabahtan akşama kadar saatçi dükkânının önünde oturmak olan biri olmam hasebiyle az evvel gördüğüm bu telâşı anlamam mümkün değildi. Zira zamanı bu kadar hızlı tüketenlere tahammülüm yoktur. İçimden “az sâkin ol be adam!” derken, o , durmaksızın yokuş yukarı koşuyordu..

Öte yandan, acaba neden kaçıyordu diye merak etmiyor da değildim. Arkasından kovalayan yoktu ki. Zaten döndü köşeyi, gözden de kayboldu.

Tam unutup işime koyulacaktım...

İki el silah sesi.

Akşamına öğrendik. Yukarı mahalleden bu adam aylardır şüphe içinde kıvranır dururmuş meğer. Eve erken dönmesi baskın içinmiş diyorlar.

Az sakin olaydı...

Şimdi ikisi de hayattaydı.
Şule TEK