Dağlar mevsimlere küserse birşey olmaz;çünkü dağlar mevsimleri yaşamak zorundadır.
Ama mevsimler dağlara küserse,bütün kardelenler yitirir umudunu ve dağ bu umutsuluğu barındıramaz içinde,yıkılır.
Yarin ardından koşan ayaklarım yorulduğunda,yüreğim hesap sorarsa dermansızlığımdan ve ayaklarım darılırsa yüreğime
beden yenilir.Ayaklarım bir daha taşımaz artık beni...
Tel örgülere takılmış bir yüreği bencilce çekersen ordan,canını yakarak;kurtarmış sayılmazsın aslında.Çünkü tel örgüler
senin bencilliğin kadar yakmamıştır canını,kanatmamıştır.
Sokağın soğuğu ve yağmuru en çok çektiği yerde yetim bırakırsan mutluluklarını,orada üşür sevinçlerin,gülüşlerin.
Bıraktığın gibi kaldığını sanıp geri dönersin hani birgün.Yağmurun,kasıp kavuran boranların onlara acıyıp,şiddetini az
yaşattığını sanırsın egoist yüreğinle.Oysa unuttuğun bir şey var ki;ne senin acımadığına hayat acır ne de arkana
bakmadan bıraktıkların döndüğünde eskisi gibi kalır.
Umutlarıma,z/amanlarıma basıp kapıdan çıktığında,yar yaralanmaz,insadır kolay alışır sanırsın.Sen anılarınla
kanayarak yaşlanacak bir yüreği yok sayarken sadece çekip gittiğini sanırsın.Peki ya hayatımdan çalıp götürdüklerin habersizce,
hayasızca...
Avuçlarımı boş,yüreğimi sarhoş bırakırken düşünmezsin!
Bende kalanlar gibi değildir izlerim.Hatırlıyor musun? bana ne demiştin ağladığımda...
’Ağlama,gözlerindeki yıldızlar yitiriyor büyüsünü ve ardında gözyaşlarınla beslenen çocuk susuz kalıyor’ demiştin.
Oysa şimdi gökyüzümü çalan sensin ve gözlerimdeki çocuğu öldüren...

Ama unutma ki,yar gitse de yaram geçmez.Ama bir gün yaram da soğur ve kanamaktan vazgeçer.İşte o gün yıktığın dağların,
küstürdüğün mevsimlere dilenirsin yüreğimde.İşte perperişan geldiğinde yanıma,bıraktığın yeri bulamazsın bende...

’berivan’