Bazen sürükler duygularımız bizi daha önce hiç görmediğimiz hatta varlığını bile bilmediğimiz uzak diyarlara doğru.Tıpkı bir nehirin çakıl taşlarını sürüklediği gibi.
Nedir yüreğimizi böylesine coşturan ve böylesine çıkmazlara sokan?Sevgiye duyduğumuz açlık mı? Yoksa sadece huzur aradığımız bir şefkatli kucak mı?Bazen sessiz çığlıklar kopar içimizde kimselere duyuramadığımız.Halbuki haykırabilsek dağlar bile dayanamaz belki yürek sesimize.Bin Ah!!! çekerizde yine de diyemeyiz derdimizi kimselere.Biliriz çünkü ne kadar anlatmaya çalışsak da anlatamayacağımızı ya da herkesin anlamak istediği kadar anlayacağını.Öğrenilmiş çaresizliktir bizimkisi.
Bir anda küçülüverir her şey gözümüzde.Bir tek derdimiz büyüktür daralan gönlümüze.Her gün ölüyorum der de yüreğimiz yine de inadına yaşar bedenimiz.Görünüşte bizi diri sansalarda ölüyüzdür aslında mezarda olmasak da.
Dönüp duruyormuş dünya kimin umurunda.Ruhumuz bedenimize,bedenimiz ruhumuza yük şu saatten sonra. Oysa ömür dediğin bir göz kırpması kadar kısa;hayat harcamayacak ve harcatmayacak kadar değerli aslında…

SİBEL AÇIKGÖZ