Yaşamlarımızdan, sahip olduklarımızdan neden memnun olamıyoruz? Hep daha fazlasını istiyor,bencilce davranmıyor muyuz? Daha başarılı, daha zengin, daha güzel/yakışıklı , daha çok sevilen olma arzumuzu neden dinginleyemiyoruz?
Sahip olduğumuz yaşam iyi ya da kötü bizim yaşamımız.Merkezinde biz varız. Bizim yaptıklarımızla veya yapmadıklarımızla şekillenen bir yaşam var elimizde. Düşünüyorum da bazen; sokakta yaşayan annesi babası tarafından sevgi ve saygının ’s’ sini görmemiş, genç yaşta başa gelebilecek en kötü felaketlere tanık etmiş biri de olabilirdik. Ya da yürüyemeyen, elleri olmayan, gözleri görmeyen biri de...Ya da nebiliyim çok zengin ve soylu bir aileden gelen her istediği hemencecik oluveren, can sıkıntısını partilerden partilere koşmakla gideren birisi de...
Her kim olursak olalım her birimizin hayat yolu , kaderi ayrı çizilmiş ve buna yön verecek olanlar da bizler değil miyiz ? Bizlerden daha iyi yaşayan insanlara imrenerek hayatımızı geçirmek niye? Neden sahip olduklarımızın kıymetini onları kaybedince anlamak zorunda kalıyoruz? Her şeye sahip olduğunu düşündüğümüz biri mutsuzken, giyeceği veya yiyeceği olmayan birinin mutlu olması neden anormal geliyor gözümüze? Hayatımızın belki de bir başkasının hayali olduğunu düşünerek , sahip olduğumuz her şey için şükrederek yaşamamız gerektiğini daha ne zaman fark edeceğiz?