Evet, ilham perisi aranıyor..
‘’Aradığınız peri yaklaşık 4 aydır başkalarının yardımına koşuyor, mümkünse bir daha ’deneme’yiniz.’’
Lakin sen gelmedikçe ben bu kalemi satırlara değdirsem ne faydası olur ki ? Sen bilirsin, ben tek başıma iyi bir iş çıkartamam. O yüzden gel, tam ben yazmaya bu kadar hevesliyken gel. Çünkü biliyorum ki sen geç gelirsen her şey için çok geç olacak.
Ve yine sen bilirsin ben halimi arkadaşa, dosta anlatamam. Yine senin yardımınla gönlümden neyi, ne şekilde anlatmak istediğimi kalemim hissedip, kağıda dert yanar. .
Yapma işte, herkes kendisinin ilham perisi falan değil. Yok öyle bir dünya. Neyin kafası bu ? Baksana bana 4 aydır fazla yorgun, fazla kırgınım her şeye, herkese karşı. Arkadaşlarıma dert anlatamadığımdan değil, yazamadığımdan.
Bir kırgınlık daha yaşadım 5 dakika kadar önce. 3 dakika da olabilir. Yeterince yalnız kaldığımı bildiği halde neden ‘’arkadaşım’’ dediklerimi de yanımdan alır ki öğretmenler ?
‘’Şşş.. Biraz daha sessiz’’miş. Yeterince sessiz değil miyim Allah aşkına ? Dalga geçer gibi uyarılar, hafif samimi lakin bir o kadar imalı bakışlar falan..
32 kişilik sınıfta, evde de dahil olmak üzere en çok yalnız kalan benim. Canım sıkkın, çok sıkkın. Fakat anlatamadığımdan değil, yazamadığımdan..

-MerveYalçın