Ellerin sabah çayımın bir küp şekeri,kahvene zehir mi olur ikindi vakti gözlerim.

Aynı şehrin semasına hitaben tazelerken nefeslerimizi,ne denli yanımda olmak istediğini biliyordum.Peki ya mesafeler kollarımıza dizildiğinde sen bir şehrin en diğer ucunda,ben senden yoksun bir şehrin gün doğmayan ucunda uyandığımızda ne kadar yan yana olmayı isteriz?

Şimdi yağmuru rahmet,sıcağı can yakan şehrinden bir dostun el uzatsa da benden uzakken,ben yokmuşum gibi davranabilir misin? Yanımda her şey kolayken,zor şimdi mi başladı yoksa.Ellerin sabah çayımın bir küp şekeri,kahvene zehir mi olur ikindi vakti gözlerim.Huzurundan aldığım yudumun,kireçli topraklarında hatırı azalır mı? Oysa ki hatırın sayılıdır hala som sözlerine hitaben.

Yıldızlar bir başka mı parlar oradaki bulutlar arasından,oysa hep aynı gökyüzüne bakacağımızı söyler dururduk her nerede olsak.Bir solmayan şimşeğimiz vardı yakardı içimizi,kuzgunlara emanetti sevgimiz,sanırım hava değişikliğinden dolmuş olsa gerek gözlerin.

Ben buradaki beni uzak oralardaki sana emanet edip uğurlamıştım seni ve ardından düşleri,gülüşleri... Hesabını ellerime sordurman mahcubiyetimin kızarıklıkları arasından belirir kainata.Ne sen anlarsın,ne de kalbinden beni soyutlayan donuk şehrin.

Bahattin BERKDİNÇ