Uzaklara dalıp gittiğinde neden hep sevdiği gelir insanın aklına?..Neden hep hayalleri geçekleştirmek istedikleri gelir ya da?..Yapmak istediklerimiz hayalde kalır hep.. Uzaktakinin birgün geleceğini zannederek geçiririz zamanı...Öyle avuturuz kendimizi...Sonra birgün oda sıradanlaşır bizim için gördüğünde heyecanlanmazsın,canın acımaz, gözlerin dolmaz...Anlarsın ki unutmuşsun onu...
Sonra birgün hepsi bir oluverip yükleniverir yüreğine, akşamın bir vakti, dışarıda yağmur yağarken... Dışarı çıkarsın duvarlara tutunarak yürürsün...Kanter içinde uyanıverirsin aniden. Anlarsın ki rüyaymış. "Oh" çekersin gerçek olmasını istemediğin rüya için... Bu kez gerçek olmasın diye "oh" çektiğin rüyanın gerçek olmasını istersin...Başkalarıda yaşadı diye başkalarınınkinden cesaretlenerek...
Hep sonbaharı beklersin. Sonbahar en hüzünlü mevsim olmasına rağmen...Çünkü sonbaharda her düşen yaprakla beraber dertlerininde azaldığına inanmışsındır...Hatta damlalara bile anlam yüklemişsindir. Avucuna düşen ilk damla onu, yüzüne dokunan ikinci damla kendini, saçını ıslatan üçüncü damlaysa hayatı anımsatır sana....