“Bana şiirlerinde küfür etme diyorlar usulsüz..
Lan bu kadar orospu çocuğunu nasıl anlatayım küfürsüz?”
-Can Yücel-

Adam televizyon izliyordu.
Üç yaşındaki çocuksa renkli yap-bozları ile bir araba yapma çabasındaydı.
Adam bir anda öfkeyle haykırdı!
“Zalim!” diye…
Çocuk başını adamdan yana çevirdi:
“Zalim ne demek amca”, diye sordu.
Bir anda bu sözcüğü ona nasıl anlatırdı adam?
Kütüphanesinde gezindi gözleri,
Bir fotoğraf albümüne uzanıp aldı.
Sayfaları çevirdi; ivecendi parmakları.
Birçok fotoğraf arasından;
Nihayet çocuğa göstereceği fotoğrafı bulmuştu.
Onu çocuğa uzatıp:
” İşte çocuğum: şu resimde gördüğün adama denir, -zalim-”
Çocuğun gözleri açıldı: resim onu Ürkütmüştü..!
o anda göz-bebeklerine korku yerleşmişti.
Korktu çocuk!…
Ürkek bakışlarında bir tedirginlik vardı.
Lakin, çabuk kavramıştı -zalim- sözcüğünün anlamını.
“Anladım, anladım…" dedikten sonra cümlesini tamamladı.
"Yere düşen çocukları, döven kişidir zalim. “
Adam hiç beklemediği yanıtın şaşkınlığından,
Kurtulmamıştı ki, çocuk oturduğu yerden ayağa kalkıp,
Başını dik tutup, adama doğru kaldırdı,
Gözlerinde bu kez yaş birikmişti.
Çocuk, ha ağladı, ha ağlayacaktı!
Yağmur öncesi göğün gri rengi vardı gözlerinde.
Önce yutkundu, sesi ağlamaklıydı:
“…Ben asla o çocuk gibi yere düşmeyeceğim amca.”

Emine PİŞİREN