Yoksun;yanımda değilsin, bunun farkındayım…zaten unutmak için de çoğunlukla uykudayım…kalktığımda da uyuyor gibiyim…hiç kendime gelemiyorum,sanki giderken beni değil de, yanmış odnunun külünü bırakmışsın gibi geliyor.aklıma her geldiğinde-gerçiçıkmıyorsun da-o bedenimin külleri savrula savrula gözlerimi kör ediyor.

Giderken, küs mü ayrılmıştık..onu da hatırlamıyorum..tek hatırımda kalan, son köşeyi dönünceye kadar gururumu korumak niyetiyle bakmamıştım ardından… olaki bakarsın da pişmanlığımı anlarsın diye düşünyordum..ancak o son köyeyi dönüp de artık görünmez olduğunda, ılık ılık yaşlar kubarlanan toprağın bağrına öyle bir döküldü ki,bir an pınarlarım kuruyacak hissine kapıldım.

Seninle geçen günlerde yanımdasın diye mi bilmiyorum,ama sanki yeterince gözlerine bakamamıştım…öyle ya, ne de olsa içimde bir utanma hissi vardı…elini tutmaya gelince, o zaten imkansız ötesiydi.en fazla yapabildiğim, seni konuşmaya daldırıp;dikkatin daldığında can alıcı bakışlarını izlemekti. Bazen karşılaşırız diye korkuyordum..aslında istemediğimden değildi bu, işte bilirsin cesaretsizlik… yanındayken konuşmalarım nedense hep yarım kalır, sürekli yutkunurdum… iki cümleyi yan yana getirmek benim için en büyük mutluluktu.
Öylesine konuşur, esas konuya bir türlü gelemezdim…senin de gelmeye meyilli olduğunu görmek isterdim…ama sanki sen de köşe bucak benim gibi kovalamaca oynuyordun.tabii bu tür şeylerde ilk adımı siz atmak istemezdiniz. Bunu anlıyordum,lakin yine de o adımı kolylaştırmanı ne çok istiyordum…bazen kırıcı gibi de oluyordum, belki de kaba..ses tonum ise ele alınacak gibi değildi..anla işte hepsi heyecandandı. Gerçi artık ne diye kendimle konuşuyorsam;zaten yoksun ki..çok çok uzaklardasın.

Neredesin onu da bilmiyorum. Yaşadığını havanın güzelliğinden anlıyorum da, gökyüzü neden bu kadar hüsranda ve bulutlar neden böyle birbirleriyle yarışırcasına yer değiştiriyor anlayamıyorum. Yoksa senden bana bir haber mi vermek istiyorlar.. öyle olsa da anlayamam ki, keşke anlamaya çaba harcasaydım.. rüzgar neden bu kadar sessiz, sadece küçük otçukların yanaklarına çarpıp sallana sallana yol alıyor. Büyük bitkilere selam bile vermiyor. Hele ki güneş sanki ağıt yakıyor gibi.. bir türlü toprağı ısıtamadı bugün, yoksa o da mı anladı,bu sevdanın elem veren hikayesini… evet herkes üzgün…yağmur bile eskisi gibi yüzümesavrulmuyor, yanaklarıma ağır ağır damlamıyor.

Yollar çamur çaylaktan geçilmiyor.. sanki benden hesap soruyor gibi..bir tat vermeden yağıyor… camlar dahi buharlaşmaktan vazgeçti, usul usul damlalar eskisi gibi cama vurmuyor…eve böyle bir durumdayım.. sensiz, bedbaht, hüzünlü ve bitmiş bir halde…neredeysen duy ve bu masumcukları olsun sevindir..bahar renklim, sonbahar gazelim…toprak kokulum…12:21 20/04/2012