Harflerle çok uğraştık, her harfe bir anlam yükledik ama bütün harflerin eliften ibaret olduğunu teorik olarak bildik ama pratikte bir türlü kabullenmedik. Nasıl kabullenelim ki kendimizi inkar mı edelim! Tek bir harf ile koca kitabı nasıl okuyalım?

Be’nin sırrını babil kuyusundan anlamaya başlayıp, billah’a gelince bu sefer de karşımıza lamelif çıktı. Hangi dala tutunsak hem o, hem de o değil oldu. baktık ki "kıyamette el ayak birbirine dolaşıyor", lamelifin ellerini de birbirine dolaştırdık ve geriye sadece sonsuzluğun 8 olarak ifadesi kaldı ve bunu "nereye bakarsanız onun vechi" olarak gördük, zatı tanıma bilgisi olarak kabul ettik...

Bu yeterli mi derken bu seferde elifi yapan nokta karşımıza dikildi. Kendini gözetleyen evrenin gözünde noktayı nereye koyacağımızı bir türlü bilemedik. Biz bir nokta ile uğraşırken, sonsuz ve sınırsız noktayla sadece bir olarak temas edilebileceğini anlayamadık.

Velhasıl dostlar, her ne yaptıysak aynı anda hem doğru oldu hem de yetersiz. Böylece birbirine zıt ve birbiri açısından yanlış gibi algılanan ve bu yüzden birbiriyle çatışan bütün doğruların tek doğru olduğunda kanaat getirdik, rahat ettik..

Böylece tek olan mimin gözünü kimi zaman tek kimi zamanda iki olan he’nin gözüyle değiştirmiş olduk. Böylece bakış değişti, biz de değiştik.

Kısaca bu evren bizi çok yordu, artık evrenin dışına çıkmanın vakti mi geldi diye de düşünmeye başladık... Sıra "illa bisultan" da mı?

Almuti